Verlangen naar vrijheid

Zo.. Ik had een ideetje voor een RP in de middeleeuwen. Iedereen mag van mij part wel mee doen, want er kunnen redelijk wat personages in dit verhaal rondlopen.
Hoe ligt het verhaal globaal? :
Er is een prins die door zijn vader te veel op de huid wordt gezeten en door zijn moeder juist te veel beschermd en betutteld. De prins heeft er genoeg van en wilt liever gaan ontdekken hoe het er echt aan toe gaat in zijn toekomstige rijk. Hiervoor moet hij dus de grillen van zijn vader omzeilen en de bescherming van zijn moeder ontwijken.
De prins belandt uiteindelijk wel buiten het kasteel en beleefd daar dus allemaal dingen. Wat exact, dat hangt er vanaf hoe het verhaal gespeeld wordt.
Voor dit verhaal zijn dus voorlopig een prins nodig, een vader en een moeder. Er mogen er altijd meer bij komen, zoals bijvoorbeeld een knecht/dienstmeid of jongen die het juist goed met de prins kan vinden.
Het is de bedoeling dat dit vooral een avonturen verhaal wordt, met een lichte hint van romance erin.


Naam: Amaranth
Leeftijd: 20
Ras: Mens
Rang: Kroonprins
Uiterlijk: Hij is rond de 1.82 meter lang, iets gespierd, heeft lang blond haar vaak gedragen in een soort vlecht, blauwgroene ogen en hij draagt vaak dure kledij zoals het een kroonprins betaamt (aldus zijn vader)
Verhaal: Amaranth is de enige zoon van de koning en koningin van het rijk Drayur (uitgesproken Draajuur). Al sinds hij kan lopen zit zijn vader hem constant op zijn huid. Elke dag lessen in schrijven en lezen, paardrijden, zwaardvechten, boogschieten en valkenjacht. Allemaal wel leuke dingen om te doen op zich, maar het zit Amaranth toch niet lekker dat hij zo'n strak scheme dagelijks heeft.
Zijn moeder probeert hem te beschermen tegen zijn strenge vader en leert hem ook dansen, voor als er een feest of bal is waar hij moet dansen met edele dames of prinsessen. Dat vindt hij juist nog vreselijker..
Amaranth is zijn leven in het kasteel dan ook een beetje zat en wilt heel graag ontsnappen uit het kasteel om meer vrij te kunnen zijn. Liever wilt hij weten hoe het, denkt hij, rustige leven van het gewone volk zal zijn. En wilt hij rondreizen om dingen te ontdekken, in plaats van zittend op een troon als een schoothondje/marionet.


Hier een hele versimpelde versie van de plattegrond van het kasteel zelf..
http://img408.imageshack.us/my.php?image=simpeleplattegrondtz3.jpg

Naam: Laetitia
Leeftijd: 18
Ras: Mens
Rang: Een dief en hunter
Uiterlijk: Rond de 1.70 en lang bruin haar in een vlecht met wat lokken langs haar gezicht. Smal postuur en erg lenig ze draagt versleten kleding omdat ze nieuwe niet kan veroorloven. Van alles wat ze over had heeft ze een goeie boog laten maken.
Verhaal: Ze heeft een deel van haar jeugt opgebouwd in Ulianth, een leger kwam op haar 16de verjaardag het dorp binnen en namen veel mensen gevangen ook haar ouders. En uiteindelijk zijn hun gedood. Ze heeft vanaf die tijd enkel rond gezwerft en geleerd te stelen ze heeft nog een goede boog kunnen veroorloven meer ook niet..

Ok.. Er kan gestart worden en er mogen nog altijd meerdere mensen mee doen!


Met een zucht ploft Amaranth neer achter een brede eik, in de hoop dat zijn ouders hem daar niet zullen zien. Immers was het hof, feitelijk de achtertuin, van het kasteel immens groot. Peinzend laat hij zijn blik naar de lucht gaan en denkt na over hoe hier vandaan te kunnen ontsnappen.
Het kasteel is groot en zeshoekig. Op elke hoek is een grote toren gebouwd met een dozijn wachters om de omgeving in de gaten te houden. Om het kasteel ligt een brede en diepe gracht, waarover maar één loopbrug gaat aan de zuiderlijke kant. Na de loopbrug is een groot plein gemaakt van kinderkopjes. Hier worden gasten als eerste ontvangen door stalknechten en dergelijken om de paarden aan te nemen en mee te nemen naar de stallen. Een dienstmeid of dienstjongen is dan vaak degene die de bezoeker een grote hal inleidt, waar de bezoeker weer wordt overgenomen door een andere dienstmeid of jongen, vaak van een hogere rang, om dan of naar de troonzaal te worden begeleid, of naar één van de ontvangstkamers. Dit hangt zeer af van de reden van bezoek en of het bezoek een afspraak heeft staan of zomaar langs komt.
Erg makkelijk zou het dus nooit worden, om te ontsnappen of om ongezien binnen te komen.
Amaranth laat zijn blik even langs een muur gaan. Hij kent wel een paar geheime gangen, maar lang niet allemaal. Zo weet hij bijvoorbeeld nog niet de gang die hem ver buiten het kasteel moet kunnen brengen. Deze gang is speciaal gemaakt voor als er een belegering dreigt van het kasteel. Dan zou de koninglijke familie tenminste kunenn ontsnappen met de belangrijkste raadgevers en bedienden.

Ze keen vanaf een afstand toe naar het kasteel. Er moesten daar voorwerpen van grote waarden liggen, als ze daar iets kon weg halen had ze het voorlopig weer goed, maar hoe kwam ze daar nou binnen. Er stonden veelste veel wachters, ze moest iets onschuldigs spelen. Een jongedame in nood of gewoon iemand die het kasteel wilt bezoeken. Maar hoe kreeg ze dan haar wapens naar binnen? Ze zuchte wat hopeloos. Ze wist uiteindelijk wel iets, kerkers zaten vaak in het kasteel zelf als ze zich laat aanhouden en in de avond uit de cel weet te komen, maar naar buiten sluipen zou onmogelijk zijn. Dat moest met een vaart wilde ze heel huids buiten komen.

Ze kon het gewoon proberen, ze liep naar een willekeurig persoon en sloeg die hard tegen het gezicht en begon met ruzie maken..

De wachters zien wat er vlak voor het kasteel gebeurd en er wordt kleinschalig alarm geslagen. Een handvol wachters stormen over de loopbrug naar buiten en mengen zich tussen de vechtende personen. Uiteindelijk weten de wachters Laetitia
te overmeesteren en ook degene die feitelijk het slachtoffer is. Beiden worden geboeid in ketens meegesleurd en direct naar de kerkers gebracht, diep onder het kasteel zelf. De kerker is groot, maar de cellen op zich zijn klein. Erg druk is het niet op het moment in de kerkers, want de meeste mensen vrezen de militie van de koning.
Laetitia wordt geboeid in haar cel gedeponeerd en nog kort gefouilleerd op wapens. Degene die ze vinden worden haar ontnomen en opgeborgen in de daarvoor bestemde opslagruimte één verdieping hoger dan waar de cellen zich bevinden.

Amaranth heeft zich de halve dag verborgen kunnen houden, maar bij de middag begon zijn maag te knorren en is hij het kasteel ingegaan om iets te eten te halen uit de keuken. Zijn plan was om ongemerkt naar binnen en naar buiten te glippen, maar zoals vaker mislukte dat. Hij werd gezien door een bediende van zijn vader en gelijk meegesleurd om zich te wijden aan schrijf en lees lessen, tot in den treuren toe.
Het geluk voor hem wilde dat door zijn lange afwezigheid het al snel avond was en het tijd werd voor het avondeten.
Direct na het avondeten maakt Amaranth zich uit de voeten met de smoes dat hij zich niet zo wel voelt en naar bed gaat. Hij gaat in feite weer naar de achtertuin, om verder na te denken over zijn ontsnapping aan dit kasteel.

Alles liep zoals ze had verwacht tot nu toe, kijken of de rest ook zo soepeltjes verliep. Ze ging zitten en trok haar schoen uit, daaruit haalde ze iets wat erg leek op een ijzerdraad. Keek nog even of er niemand aan kwam en begon in het slot te prutsen. Ze kreeg deze na zo'n 10 a 15 minuten open en opende de deur langzaam er rustig zodat het niet te veel kabaal zou maken. Ze zag een losse steen in de muur en pakte die er uit. Liep rustig de trap op omhoog en sloeg zo hard mogelijk tegen het hoofd van de wachter met de steen en de wachter die ze nog even op ving en neer legde, ze pakte haar spullen. Glipte nog verder naar boven, pakte haar blaas pijpje en een aantal pijltjes waar verdovings middel aan zat die ze zelf had gemaakt en beschoot de twee wachters in de hal, die langzaam neer vielen. Maakte haar weg verder in de hallen zag iets waardevols en pakte dat gelijk zodra ze de kans kreeg en begon met rennen want nu kon ze niet langer onopgemerkt verder lopen.

Ongemerkt was ze zeker niet meer, want zo weinig wachter zijn er niet in het kasteel. Ze was nog lang niet bij de normale hallen gekomen namelijk en de drie wachters die out op hun plekken liggen, worden al snel ontdekt door andere wachters. Er wordt alarm geslagen en haast overal is nu het geluid van metaal dat beweegt te horen.
De koning en koningin worden in een kamer veilig gesteld en daarna goed bewaakt. Wanneer enkele wachters echter de kroonprins ook willen halen, treffen ze een lege kamer aan en is de paniek compleet. Er wordt nog groter alarm geslagen. De prins is wellicht ontvoerd!
Amaranth zit echter nog in de achtertuin en kijkt op als hij al het rumoer hoort. Met een frons op zijn gezicht, meestal gebeurd er nooit wat, loopt hij richting de deuren die terug naar binnen leiden. Vlakbij de deur hoort hij snelle voetstappen naderen..

Ze keek enkele keren achterom, als ze dan goed voorzich keek zag ze de kroonprins staan. Ze kon niet blijven staan dus rende ze door niet wetend wat de kroonprins zal doen.

Hij kijkt haar wat verbaasd aan. Was het hele kasteel in rep en roer vanwege zo'n tenger meisje? En hoe is ze eigenlijk binnen gekomen?
"Wie ben jij en wat doe jij hier?" vraagt hij haar op normale toon. Zou zij een weg naar buiten kunnen vinden? Dan zou hij haar zeker volgen. Wat nieuwsgierig neemt hij haar in zich op. Ze ziet er zeker anders uit dan al die opgedirkte edele dames en prinsessen.

"Is dat niet duidelijk genoeg?" Zei ze grijnzend en knipogend tegelijk. Ze hield het beeldje vast, keek opnieuw achterom. "Ik moet er van tussen prinsje" Boog plagerig naar hem en wilde verder rennen, als ze de hoek omging stonden daar al wachters. Ze vloekte lichtjes, er stonden teveel voor haar om die te mislijden...

Hij trekt haar echter terug voordat ze weg kan rennen.
"Dat antwoord is niet goed genoeg," reageert hij kalm. Hij houdt haar pols goed beet en neemt haar mee de achtertuin in. Zo groot als dat deze is, heeft iedereen wel even moeite met doorzoeken. Zonder te letten op haar gestribbel tegen zijn getrek, neemt hij haar mee tot achter de grote brede eik. Hij blijft haar vasthouden, terwijl hij zijn lichaam weer naar haar toedraait. "Nogmaals, wie ben jij? En met wat doelde ik meer op hoe. Hoe kom jij hier?" Hij blijft haar aankijken.

Ze keek geirriteerd naar hem. Als ze het hem niet vertelde leek het er op dat ze hier niet weg zou komen. "Fijn.. Door regels te overtreden hebben ze me in de kerkers gedaan en die wist ik open te maken, een bewaker knock out geslagen met een steen en twee verdoofd en door jou op onthoud kan ik niet meer weg" zei ze wat boos.

Glimlacht even alsof hij geamuseerd is.
"Door mijn oponthoud?" vraagt hij met lichte spot. "Ik kan u verzekeren, jongedame, dat je ook zonder mijn oponthoud hier niet zou zijn weggekomen. Ik probeer dat namelijk al jaren en elke keer werd ik wel gesnapt door een wachter of een bediende." Nog altijd laat hij haar niet los, omdat hij niet wilt dat ze ineens wegrent. Geheid dat ze dan wederom zou worden opgepakt door wachters.

Ze keek hem aan en hij leek niet te liegen, waarom zou iemand die alles haast kan krijgen want zijn hartje wilt hebben opgeven door weg te glippen, ze toonde wat minder verzet dan eerst maar zijn greep begon een beetje pijn te doen..

Lijkt zijn eigen krachten niet echt te kennen. Hij blijft haar aankijken.
"Als jij me helpt hier weg te komen, dan zal ik ervoor zorgen dat je niet weer wordt opgepakt. En dat beeldje mag je houden. Ik heb het toch nooit mooi gevonden."

"Als jij er al niet uit komt? wil ik je dan helpen te ontsnappen? Ik kan het wel doen maar...." Had dan ineens een idee, ze kon hem ontvoeren! tenminste doen alsof. "Goed maar je moet doen wat ik zeg, jou ziel is aardig wat waard maar je bent niet bang een sneetje op te lopen?.."

"Bang voor een snee? Niet bepaald. Als jij eens wist hoe mijn pa lesgeeft in alles.." Hij zucht even om zijn woorden in te slikken. "Maar goed, ik wil best meespelen. Enkel, als je me bedriegt, dan ben ik niet meer zo zachtaardig." Even kijkt hij haar met een wat meer duistere blik aan.

"Ik zal jou uiteindelijk niks doen, maar wilt het geloofwaardig overkomen moet ik niet bang zijn om een wond bij je te maken. Maar goed om het geloofwaardig over te laten komen moet je ook tegen stribbelen.." Ging haar dat bevallen? Niet bepaald dacht ze maar goed vrijheid blijheid toch?

"Dan moet je wel iets heel goeds hebben, want mijn vader zal nooit geloven dat een tenger meisje zoals jij mij heeft kunnen overmeesteren." Het klinkt ook eigenlijk best wel gênant nu hij er wat meer over nadenkt. Dat zou een lachtertje worden; de kroonprins overmeesterd door een meisje. Misschien is er toch wel een andere manier? "Hoe goed ben jij in het opsporen van geheime gangen?" vraagt hij haar dan.

Ze zou ook een van haar verdovings pijltjes kunnen gebruiken. Een tenger meisje... "Redelijk goed, hoezo? jij bent de kroonprins hier zeg niet dat je niet alle gangen weet?.." Keek hem fronzend aan..

"Denk je dat mijn ouders mij daarmee vertrouwen? Echt niet. Dan zou ik namelijk allang pleite zijn geweest. Ik ken er velen, maar niet degene die naar buiten leidt. Ik kan ook proberen om jou wat verborgen te houden, of je kleden als een dienstmeid zodat jij kan zoeken naar die gang. Maar ik zal constant bij je blijven, omdat ik niet het risico wil lopen dat jij er of ineens vandoor gaat, of dat je ineens wordt opgepakt." Hij weet dat het wellicht stom klinkt dat hij niet alles weet, maar ze heeft geen idee ervan hoe het is om zo te moeten opgroeien.

Ze zuchte even ze zou de gang dan wel snel moeten vinden, want vrijheid zou ze hier nu niet hebben, "Goed.. Ik geef je me boog, zo weet je zeker dat ik niet zomaar ineens weg ga. Deze boog is alles wat ik heb aan waarde.." Ze keek hem even aan.

"Goed." Hij laat waakzaam één pols van haar los, zodat ze haar boog kan pakken, en merkt aan de striem om haar pols eigenlijk pas hoe stevig hij haar vast heeft.

Ze keek even naar haar pols, pakt dan haar boog en geeft het aan hem. Ookal was ze een dief ze was wel iemand van haar woord als het voor haar een voordeel had. En in dit geval zat er ook tijdelijke nadelen aan maar goed daar kon ze wel even mee leven.

Rustig neemt Amaranth de boog van Laetitia aan. Waarschijnlijk zou ze er sowieso beter vanaf komen, dan wanneer ze op straat aan het leven is. Hier krijgen de bedienden driemaal daags warm voedsel en in ieder geval water en bier om te drinken. Daarnaast zou ze zich mogen wassen met water uit de put viermaal in de week. De boog laat hij om zijn elleboog hangen.
"Nu moet je mij even vertrouwen," zegt hij haar, terwijl zijn hand al naar haar kleding toe gaat

Ze keek even geschokt naar zijn hand. "W-wat ga je doen?.." Ze werd ineens wat angstig en keek hem toen aan. Haar losse hand wilde naar zijn hand toe gaan om hem tegen te houden.

Hij zwijgt en vangt haar losse hand op. Deze propt hij dan maar erbij in zijn andere hand, zodat hij weer een vrije hand heeft.
"Vertrouw me nu maar. Je moet wel door kunnen als dienstmeisje." Wat onhandig doet hij haar mantel af. Vervolgens scheurt hij iets van haar rok af. Dan probeert hij de mantel dusdanig om haar middel te binden dat het op een soort schort zal lijken. Dit gaat echter wat moeilijk met één hand, dus moet hij haar handen loslaten.

"H-hier zullen ze toch niet intrappen?.." Vond dit nogal ongemakkelijk, maar liet het een keer toe. Het was voor haar eigen best wilt, toch?..

"Wel als we zometeen wat snel doorlopen." Hij bindt de mantel om haar middel. Dan gaat hij langzaam met zijn handen naar haar hoofd. Hij wilt haar haren anders gaan doen, zodat het niet zo opvalt.

Haar hoofd was rood, er was geen man in haar leven die haar aan had geraakt. Alleen haar vader dan alleen dat waren knufjes en kusjes. Maar de prins was vreemd voor haar en hij zat aan haar, ze keek naar de grond.