Verlangen naar vrijheid

"Nee hoor. Het is goed zo. Rust maar uit." Even laat de prins het voor het is, maar als zijn arm langzaam wordt afgekneld, besluit hij toch maar om deze tussen zichzelf en Laetitia uit te trekken en om haar heen te leggen. Zo zitten begint Amaranth eigenlijk in een soort automatisme te strelen over Laetitia haar arm. Sussend of juist heel intiem... Het is maar net hoe de ander er tegenaan kijkt.

Hoe je het ook zou bekijken het voelde prettig op beide manieren, troosten of intiem. Even krulde haar vingers om zijn kleding. Het voelde toch wel goed iemand aan te kunnen raken.

Het vastgrijpen van zijn kleding merkt Amaranth al nauwelijks meer op. Zijn oogleden hangen op halfzeven en zijn gedachten zijn afgedwaald. Ze hangen ergens tussen het niets en alles wat er de afgelopen dagen is gebeurd.

Viel toen inslaap, aangezien ze zich veilig voelde bij Amaranth kon ze nog redelijk slapen...

Niet veel later valt Amaranth ook in slaap. Een rustige slaap die enkel zal worden verstoord door het aanbreken van het ochtendlicht. De prille zonnestralen kruipen langzaam omhoog, recht in zijn gezicht. Morrend over dat het nog te vroeg is, draait de prins zijn gezicht weer weg.

Zij had nooit zo'n last van de zonne stralen, ze sliep vaker buiten namelijk. Dus bleef nog redelijk goed slapen.

Hij is dat dus duidelijk niet gewend, maar hij is dan ook wat meer verwend. De prins heeft altijd gordijnen voor zijn ramen gehad die nog geen enkele straal doorlieten. En ondanks dat Amaranth zijn gezicht heeft afgewend, hij blijft wakker. Hier baalt hij wel iets van, maar misschien is het ook maar goed dat één van de twee wakker is. Dadelijk is zijn vader in de buurt..

Nu kon hij ook zien dat ze met haar hand zijn kleding vast hield... Lag er redelijk rustig bij zo tegen hem..