Verlangen naar vrijheid

Op elk opgemaakt bed, wat er velen zijn, ligt voor zowel de vrouwelijke als de mannelijke bediendes een nachtjapon van simpele stof.
Kort na zijn overpeinzingen valt Amaranth in slaap.

Nam een willekeurig slaap plek, pakte de slaap kleding en klede zich achter zo'n schot om. Ze ging even later in het bed liggen waarvan ze de kleding had gepakt en dacht nog diep na. Waarom zou hij zo graag weg willen? Viel een tijdje later in slaap.

Dat zou haar de volgende dag wel duidelijk worden...

Amaranth wordt zoals gewoonlijk bij het aanbreken van het daglicht wakker. Op hetzelfde moment worden alle bediendes van de dagwacht gewekt door de bediendes van de nachtwacht. Het is feitelijk één grootschalige aflossing.
Rustig blijft Amaranth in zijn bed liggen wachten tot zijn bediende komt. Normalitair zou dit Leila zijn, maar hij had tegen Laetitia gezegd dat zij Leila haar taken moest overnemen.

Ondertussen is Leila zich al aan het klaarmaken. Ze wordt nog kort door één van haar vriendinnen toegeroepen dat ze niet zo moet flirten met de prins.

Ze had zich al deels aangekleed, hoorde toen Leila's naam. Owja! dat was ze bijna vergeten ze deed het schort goed en liep naar Leila. "Leila?..." ze wachte tot ze werd aangekeken door haar. "Ik moest van de prins doorgeven dat ik je diensten over neem vanaf nu."

Leila kijkt de nieuweling wat verontwaardigd aan.
"Wat?! Jij?!" Ze bekijkt Laetitia minzaam. "En waarom zou de prins willen dat jíj míjn diensten bij hem overneemt?" Het is duidelijk dat ze Laetitia niet op haar woord gelooft.

Ze vond het niet leuk en opprijs hoe Leila tegen haar deed maar hield haar hoofd koel "Als je me niet geloofd vraag het hem dan zelf?" Ze keek Leila aan, ze was niet bang voor haar en ze had er ook geen reden toe om bang voor haar te zijn.

"Dat zal ik ook zeker doen!" roept ze uit. Sommige andere bediendes kijken naar het tweetal, werpen elkaar veel betekenende blikken toe en fluisteren elkaar wat in het oor. Leila werpt nog even een hooghartige blik naar Laetitia, voordat ze de slaapzaal uitloopt en richting het slaapvertrek van de prins gaat.

Ze liep met een koel hoofd Leila achterna en onthoude de weg goed, zodat ze het niet zou hoeven te vragen waar de prins kamer was. Ze vond Leila's reactie eigenlijk wel leuk om te zien tegenover de andere bediendes, ze zou flink afgaan, tenminste zo zou zij zich voelen.

Amaranth kijkt op als hij geklop op de deur van zijn slaapvertrek hoort. Het geklopt klinkt boos. Het kan toch niet nu al zijn vader zijn? Met een gevoel van weemoed roept hij: "Binnen!"
Gelijk daarop zwaait de deur met een harde zwiep open en trekt hij verbaasd zijn wenkbrauwen op. Leila marcheert zijn kamer binnen en maakt nog net een buiging voor hem, voordat ze van wal steekt.
"Er kwam zojuist een brutaal nest naar mij toe die mij wijs probeerde te maken dat u wilt dat zij mijn taken overneemt!" roept Leila haast panisch uit.
Amaranth zijn blik glijdt van Leila naar de deur waar hij Laetitia ziet staan en even moet hij glimlachen, voor een seconde. Het moment daarop kijkt hij strak naar de dienstmeid voor hem en staat hij op, zodat hij boven het meisje uittorend.
"Problemen met mijn bevel?" vraagt Amaranth op dreigende toon.
Leila slikt even, doet een stapje achteruit en maakt zich iets kleiner.
"N-nee, natuurlijk niet, uwe hoogheid," stamelt ze.
"Kom hier dan niet binnen alsof je de generaal bent en ken je plek, domme gans!" dondert hij. Leila kijkt nog wat angstig, maakt een buiginkje en weet dan niet hoe snel ze de kamer weer moet verlaten.

Ze hield haar hand licht grinnikend voor haar mond. "Ik heb het haar rustig gezegt en ik heb me hoofd koel gehouden." En eigenlijk had ze haar best een stoot willen geven, al had ze dat maar niet gedaan.

Met een glimlach kijkt Amaranth Laetitia aan.
"Heel netjes van je. Je moet het Leila trouwens maar niet teveel kwalijk nemen. Zij leeft met de illusie dat ik haar wel leuk vind." Hij schudt even zuchtend zijn hoofd. "Maar goed. Stap binnen en doe de deur achter je dicht," beveelt hij op een zachte toon.

Ze liep dus naar binnen en sloot rustig de deur achter zich dicht. "Dus wat wil je...." dacht even na.. ".. U dat ik ga doen.." Ze had wel besloten der best te doen, ze zach haar boog liggen. Ze zou haar beloofte na komen!

"De eerste taak zo in de ochtend is meestal om mij mijn kleren aan te reiken en zodra ik proper ben om mijn haren te kammen. Ik weet dat het belachelijk klinkt," merkt hij op bij het zien van Laetitia haar gezichtsuitdrukking. "Ik heb het eigenlijk nooit wat gevonden, maar het moet van mijn moeder. En om een reden lijkt ze het te weten als ik het niet laat doen."

"O-oke... Dat lukt me wel.. En uw kleding hangen gewoon in de kast neem ik aan?" Was misschien een domme vraag maar je weet maar nooit. De borstel zag ze voor zometeen al liggen.

"Inderdaad." Hij gebaart naar een enorme kersenhouten kleedkast. Rustig loopt Amaranth langs Laetitia en blijft wachten achter een schot. In wassen heeft hij nu geen zin, want de kans was groot dat hij dan avond weer zou moeten wassen. Hooguit wat parfum op en dan aan tafel voor het ontbijt.

Ze pakte kleding die bij elkaar paste uit de kast en liep naar het schot toe en bleef ervoor staan. Dacht na, dacht Leila serieus dat een prins een dienstmeisje leuk kon of mag vinden? Ze wist dan niet veel maar dat was vrij onmogelijk volgens haar.

Het zou wel kunnen, maar of het dan ook daadwerkelijk wordt goed gekeurd door de koning en koningin is een ander verhaal. Niet dat het wat zou uitmaken, want hij valt niet op dienstmeiden. Thans, niet op Leila in ieder geval. Zij acht zich enkel als dusdanig, omdat zij was gekozen om zijn meest persoonlijke bediende te zijn. Nu zijn er echter andere zaken in het spel, waarvoor hij Laetitia liever in het oog houdt. En hoe zou dat nu beter kunnen, dan haar als meest persoonlijke dienstmeid te laten spelen?
Amaranth houdt zijn hand uit, net voorbij het schot naar waar Laetitia staat.
"Ondergoed."

Ze rijkt hem zijn ondergoed aan. En trouwens zij was maar een tijdelijke dienstmeid, na dit gedoe had ze weer haar wil om te gaan en staan waar ze wilde, precies zoals zij het goed vind. Doen wat ze wil, dat deed ze erg graag.

En dat is wat Amaranth dus ook wilt. Hij wilt ook kunnen gaan en staan waar hij wilt. Hij wilt ook gewoon doen waar hij zin in heeft en niet waarin zijn ouders zin in hebben of achten dat het goed voor hem is.
"Hemd.." Ergens voelt hij de vreemde neiging om 'graag' achter elk bevel te zeggen, waardoor het dus geen bevel meer zou zijn, maar een verzoek.

En gaf hem toen zijn hemd aan. "Mag ik misschien vragen waarom u zo graag weg wilt hier? U heeft zo goed als alles.." Ze had nog nooit in zijn schoenen gestaan dus kon ook niet beoordelen hoe het zou zijn, maar ze was wel erg nieuwsgierig.

"Ik heb niet alles. Het belangrijkste ter wereld heb ik niet: vrijheid. Alles wordt voor mij bepaald. Wat ik wanneer doe, waar ik die activiteit doe, enzovoorts." Amaranth is nog even bezig met alle knoopjes, maar die eenmaal vast steekt hij zijn hand weer uit. "Kniebroek."

Gaf hem zijn kniebroek. "Dan zijn we eigenlijk het omgekeerde. Ik heb me vrijheid maar verder heb ik niks. Alhoewel nu het een ander verhaal is. Maar het gaat over het algemeen. "

"Ik snap wat je bedoeld." Eventjes steekt Amaranth zijn hoofd om het schot heen om Laetitia aan te kijken. "Maar geloof mij; liever vrij en arm dan rijk en gevangen in je eigen huis." Hij houdt zijn hand weer voor haar. "Wambuis graag."

Gaf hem de wambuis. "Dat geloof ik graag, ik heb er nooit problemen mee gehad arm te zijn. Alleen, ben ik niet bepaald een lieverdje" Zei ze op een toon van trots maar niet te trots. Want eigenlijk kon je niet bepaald trots zijn om een dief te zijn. Maar ze had ook het een en het ander meegemaakt.

"Je ziet er zo anders schattig genoeg uit," plaagt hij haar. "M'n kousen," verzoekt hij vervolgens.

Gaf hem zijn kousen. "Heey.." Ze was niet schattig, toch? Misschien in deze kleding een beetje, ze schudde even haar hoofd. "Ik ben niet schattig" Zei ze licht grijnzend maar op een toon van dat ze het niet te serieus nam.

Als hij ook zijn kousen aan heeft, stapt hij achter het schot vandaan. Hij mist enkel nog zijn laarzen en zijn mantel. De mantel heeft zij nog in haar handen, zijn laarzen staan waarschijnlijk nog in de kast. Even kijkt Amaranth haar aan op een wat speelse manier wellicht.
"Niet schattig? Heb je al in de spiegel gekeken?"

"Nee, niet echt. Maar ik beoordeel mezelf niet zo als andere dat doen of als u dat doet." Als hij haar drek maar niet voor de spiegel ging zetten, hoopte ze.

"Ik beoordeel je ook niet. Ik plaag je enkel." Hij glimlacht haar lichtjes toe en plukt zijn mantel uit haar armen. Terwijl hij naar de kast toe loopt, slaat hij de mantel om en knoopt deze vast. Vervolgens trekt hij zijn kast open en zoekt een mooi paar laarzen uit. Deze neemt hij ter hand, loopt terug naar zijn bed, zet zich op zijn bed neer en trekt met enige moeite de laarzen aan.

Ze glimlachte lichtjes en pakte alvast de borstel van, zo erg was hij niet. Ze moch hem al een beetje, al had hij gistere haar polzen wel erg stevig vast, dat vergaf ze hem wel vanwegen zijn warm hartigheid.