Verlangen naar vrijheid

Eigenlijk zou de afstraffing zijn na het eten, maar Amaranth kent zijn vader wel beter dan dat. De koning zou willen dat hij voor het eten al zou langskomen. Iedereen die de prins ziet langslopen weet hoe laat het is. Ze kijken Amaranth spijtig na. Velen weten namelijk hoe zo'n straf is en die is niet prettig.
Voor de deur van de kamer blijft Amaranth staan. Hij ademt even diep in en zucht het dan uit. Na moed bij elkaar te hebben verzameld, klopt hij op de deur. Er klinkt een "binnen" op duistere toon, waarna de prins maar de kamer binnenstapt.

Ze liep wat te ijsberen. Gemiene keek even naar Laetitia ze zag wel dat ze zich schuldig voelde maar had geen tijd om er over te praten, ze had maar genoeg werk te doen en verliet de kamer.

Over de gang voor de strafkamer van de koning zijn gedempte kreten te horen. Amaranth staat in de kamer met ontbloot bovenlichaam en zijn armen zijn gestrekt vastgebonden met touwen aan de muren. De zweep knalt voor de zesde keer op zijn al rode huid en Amaranth bijt nog eens meer op het houten bit.

Als de tijd wat verstreken leek te zijn liep ze langzaam alvast naar de eetzaal..

Daar zit enkel nog de koningin de moeder te wachten. Ze kijkt op als Laetitia alleen naar binnenloopt en gelijk trekt een bezorgde frons over haar gezicht.
"Waar is mijn zoon?" vraagt ze met een lichte trilling in haar stem.

"Bij uw man, uwe majesteit" Boog licht.

"Mijn man? De training is toch allang afgelopen?" Al heeft ze nu wel een donkerbruin vermoeden wat er dan wel aan de hand is.

"Hun zullen er vast zo zijn" Ze wist ook wat er aan de hand was, maar als ze de koning zou verraden dan had ze grootse problemen.

"Ja, vast.." zegt de koningin zacht en probeert iets te glimlachen. Haar ogen spreken echter dat ze al weet wat er dan aan de hand is en ze staan bedroefd.

Een laatste gesmoorde kreun galmt over de gang. Hijgend spuugt Amaranth het houten bit uit. De straf is klaar, thans dat denkt hij. Zijn vader heeft echter andere ideeën. De koning begint namelijk nog aan een half dozijn erbij. Ditmaal zijn de kreten harder te horen.

Ze hoorde de kreten ze keek de koningin aan. "Hij straft hem, voor mijn zorgen naar de prins toe. Hij kwam voor me op dus hij straft hem.. Het is mijn schuld uwe majesteit, straf mij hiervoor maar alsjeblieft help hem..." Ineens stond haar ogen met veel schuld en waterachtige ogen...

De koningin kwam direct overeind toen ze de kreten hoorde. Ze kijkt Laetitia aan bij diens smeekbede.
"Ik ben bang dat het te laat is om hem nu nog te beschermen of helpen.." Ze kijkt bedroefd, maar loopt wel de eetzaal uit om naar de gevreesde kamer te gaan.

Ook zij keek toen bedroefd, ze bleef in de eetzaal wachtend tot iedereen hier was.

Na het halve dozijn extra hijgt Amaranth pas echt van de pijn. Zijn lip heeft hij kapot gebeten om enigzins zijn kreten te smoren, maar het heeft weinig geholpen. De koning komt met een sadistische grijns voor zijn zoon staan.
"Zo.. Weten wij weer dat wij niet de koning moeten tegenspreken?" vraagt hij lispelend. Amaranth kijkt zijn vader met moeite aan en knikt kort zijn hoofd. "Spreek op! Daarnet had je toch ook zo'n lef? Zeg het dan!" buldert de koning.
"Ja.. vader.." brengt de prins moeizaam uit.
"Zo spreekt hij weer braaf." Even aait de koning over Amaranth zijn haren, waarna hij zijn zoon losmaakt. "Kleed je weer aan."
Direct nadat hij los is gemaakt, zakt Amaranth op zijn knieën en wrijft over zijn polsen waar de striemen van de touwen instaan. Met lichte minachting kijkt zijn vader toe. Op dat moment stapt de koningin binnen. Met grote ogen kijkt ze naar haar zoon.
"Amaranth, lieverd." Ze loopt naar haar zoon toe en knielt bezorgd bij hem neer. Vervolgens werpt ze een boze en onbegrijpende blik naar haar man. "Waarom toch? Waarom zo wreed?" Ze wacht het antwoord niet af, maar helpt haar zoon overeind en brengt hem naar de eetzaal. Hij zou eerst iets nodig moeten hebben om erbij te blijven, dan pas zou hij weer naar de geneesheer moeten.

Ze had de zaal niet verlaten en wachte tot hun binnen kwamen, als ze de koningin met de prins binnen zag komen en hoe de prins eraan toe was. Moest ze haar tranen echt in bedwang houden, wat had ze gedaan?...

Amaranth wordt in zijn stoel gezet, maar hij kan niet eens fatsoenlijk rechtop zitten. Echter kan hij ook niet voorover leunen, want dat zet zijn huid op spanning en dat doet pijn. Bloed sijpelt van striemen naar beneden over zijn rug.
"Nog even volhouden, schat. Eet iets, alsjeblieft," praat zijn moeder zachtjes naast zijn oor. Eventjes kijkt Amarath naar zijn moeder en knikt kort. Maar fut om wat te pakken heeft hij niet.

Ze was bezorgd hoe ze hem zag.. Maar zweeg en ze keek naar de grond. Hij kon zo niet weg van hier, het zou te riskant zijn. Hij zou erg ziek kunnen worden door onstekingen..

De koningin kijkt op naar Laetitia.
"Wat sta je daar? Help mijn zoon." Ze kijkt onbegrijpend naar Laetitia op. Waarom deed ze niets?

Ze knikte, nu had ze toestemming om hem te helpen. Ze pakte het bestek voor hem, sneed wat gesneden moest worden en hielp hem met eten.

Als een klein kind eet Amaranth wat Laetitia hem voor houdt. Hij kauwt zijn eten langzaam, want het smaakt hem toch niet en slikt het dan door. De koningin stuurt een andere bediende weg om de geneesheer te gaan halen. De rug van haar zoon zou snel verbonden moeten worden. Met een pijnlijke blik kijkt Amaranth kort naar Laetitia.

Als hij haar aan keek even kon hij vast wel grote schuld zien. Maar voerde hem tot hij genoeg zou hebben of als zijn bord leeg was..

Na die blik wendt hij echter zijn hoofd af.
"Ik heb geen honger meer.." Zijn moeder kijkt bezorgd naar zijn nog vrijwel volle bord.
"Toe, eet nog iets," probeert ze.
"Ik zei dat ik geen honger meer heb," reageert hij iets feller nu. Gelijk betrekt zijn gezicht van de pijn.
"De geneesheer komt zo.." De koningin wijkt van haar zoon zijn zijde en ploft verdrietig in haar stoel neer.

Ze ging overeind staan na ze het bestek had neergelegd

Hij blijft wat naar de tafel staren, wachtend op de geneesheer.

Hij hoopte dat de geneesheer hem kon helpen. Waar was de heer zelf? Keek even rond...

De koning houdt zich bezig met iemand anders die nog straf verdiende..

Het duurt nog eventjes, maar dan loopt de geneesheer binnen.
"Tweemaal op één dag," moppert hij. "Het moet toch niet veel gekker worden." De geneesheer buigt kort voor de hoogheden en loopt dan naar Amaranth toe. "Ah ja, de zweepslagen weer." Hij zet zijn spullen op tafel neer, waarbij de koningin kort zuur kijkt. Al die troep op de nette eettafel.
Als eerste pakt de geneesheer een flacon waarin uitgekookte koeienurine in zit. Hij giet voorzichtig wat op een lap stof en dept daarmee de gehele rug van de prins. Zo reinigt en ontsmet de geneesheer de striemen. Het prikt verschrikkelijk, maar Amaranth is wel wat gewend.
Vervolgens pakt de geneesheer een zalfje en smeert dat royaal op de rug.
"Dit zal het geneesproces versnellen. Het is iets nieuws, maar werkt enkel voor zulke striemen. Rust veel, dan zal het mooi genezen," adviseert hij de jonge prins.
Als laatste pakt hij verband en verbindt daarmee Amaranth zijn rug geheel. Dan pakt hij zijn spullen weer, buigt weer voor beide hoogheden en vertrekt dan weer.
Amaranth slaakt een diepe zucht. Hij zal hoe dan ook niet kunnen rusten. Sowieso heeft hij een belofte om na te komen aan Laetitia, maar zelfs als ze hun ontsnapping zouden uitstellen, dan is zijn vaderwel zo'n sadist om hem die rust niet te gunnen.

Ze boog voor de koningin om toestemming te vragen of ze mocht spreken. Zodra ze die kreeg vroeg ze "Zal ik de prins naar zijn kamer brengen uwe majesteit?"

Kort werpt de koningin een blik op haar zoon die er vermoeid uitziet.
"Ja, dat is goed," antwoordt ze zachtjes.

Hielp de prins staan en legde een arm van hem over haar schouder zodat ze hem goed kon ondersteunen en liep toe voorzichtig richting de kamer van de prins...

De vrolijkheid, vastberadenheid en onbezorgdheid bij Amaranth lijken compleet geblust. Hij laat zich maar begeleiden en reageert niet op de blikken of het gefluister van anderen. Om Laetitia te sparen, probeert hij zichzelf zoveel mogelijk te dragen al doet hem dat nogal pijn.

Eenmaal bij zijn kamer, opende ze zijn deur en bracht hem naar zijn bed en liet hem liggen..