Verlangen naar vrijheid

Ook Amaranth krijgt steeds zwaardere voetstappen, alsof iemand lood aan zijn laarzen heeft gebonden. Die laatste paar honderden meters lijken ineens kilometers en de langste van de hele dag. Maar dan komen ze toch bij het dorp aan. En wat ze daar aantreffen..

Als ze zagen wat de schade was, hield ze haar hand geschroken voor haar mond. Overal lagen broken hout van gesloopte huizen. Het rookte nog, onder het puin lagen dode mensen. Ze ging dan maar opzoek naar levende mensen, in hoop dat die ook konden vertellen wat er is gebeurt..

De brok schiet terug in Amaranth zijn keel en het vernauwt zijn luchtwegen zo dat het ademhalen moeilijker wordt. Toch gaat hij eveneens als Laetitia op zoek naar overlevenden. Dat moest toch wel? Het kan toch niet zo zijn dat iedereen dood is? Zo min mogelijk probeert de prins naar de lijken te kijken. De geur van verbrand huid, haar en vlees alleen al was voldoende om grimmige beelden te scheppen in zijn hoofd. Iets wat Amaranth liever niet heeft en liever niet bij hem blijft.

Ze zette even al haar eigen zorgen opzij, ze hoorde iets, een stem? of misschien verbeelding. Toch ging ze kijken. Als ze rond keek zou ze haar voet op een verkold hoofd zetten, toen ze het hoorde kraken en breken keek ze omlaag, ze gilde toen ze zag waar ze op stond en viel achter over...

Amaranth kijkt met een ruk op als hij Laetitia hoort gillen. Zo snel als hij kan, rent de prins naar haar toe erop lettend dat hij niet struikelt over een lijkt.
"Laetitia! Laetitis, wat is er?!" Geschrokken van haar gil van eerder knielt Amaranth bij haar neer.

"I-ik... stond..." Ze was lijk bleek, ze kon het niet eens zeggen. Ze begon dan ook te huilen, wat als dit nou allemaal haar schuld was? Als ze nou dat ene koningrijk had overgeslagen. Was dit nooit gebeurt, maar dan had ze ook nooit een aardige prins zoals Amarath ontmoet, maar er waren mensen vermoord...

De prins slaat zijn armen om Laetitia heen en wrijft sussend over haar rug. Kort werpt hij een blik naar beneden en ziet het verminkte hoofd waar ze op heeft gestaan. Even voelt Amaranth zijn maag samentrekken en net op tijd weet hij een kotsneiging weg te slikken.
"Kom.. We kunnen hier niet meer helpen. We moeten verder. Het spijt me, echt waar.." Amaranth voelt zich verantwoordelijk voor deze daad, ook al weten ze nog niet zeker of het door zijn vader kwam of niet.

Ze wilde hier niet meer zijn, het was een horror om dit aan te moeten zien, te ruiken en voor haar ook deels te voelen. Ze kwam wat wankel overeind, ook zij voelde zich verantwoordelijk. Maar er was niks meer aan te doen. Ze wachte tot de prins ook klaar was om deze plek te verlaten...

Hij is met haar overeind gekomen, omdat hij Laetitia de hele tijd ondersteunt. En feitelijk gelijk zet hij een tred in weg van het afgebrande dorp.

Ze veegde de tranen van haar gezicht, ze was dan een dief, maar in feite geen slecht persoon. Maar na dit zou ze er nooit meer mee door gaan, ookal na het gesprek met Amarath. Maar dit was echt iets om aan vast te houden, als dit voorbij was, zou ze een goed leven opbouwen en gewoon gaan werken.

Kort bemoedigend wrijft Amaranth nog even over Laetitia haar schouder. Dan moeten ze toch echt weer flink de pas erin zetten, ookal zijn ze nog zo moe. De wonden steken en de voeten worden langzaam aan pijnlijk, maar toch zullen ze eerst iets moeten vinden.

Ze zette dan flink door, in hoop dat hun snel wat zouden vinden. Ze moesten elkaar nu gewoon goed steunen, dan zou het wel wat beter gaan toch?...

Daarop kunnen ze enkel hopen...
In gedachten legt Amaranth ondertussen een eed af. Hij zweert bij God dat hij zal terugkeren om die mensen te wreken als inderdaad zou blijken dat zijn vader achter dat verbrande dorp zit.

Hoe zeer haar voeten ook deden, ze liep door. Vermoeidheid begon langzaam over haar lichaam te heersen en leek beetje te gaan slenteren.

Amaranth merkt dit vanuit zijn ooghoeken op en ondersteunend slaat hij wederom een arm om Laetitia heen.
"Gaat het nog?" vraagt hij bezorgd. "Wil je liever rusten?"

"Me voeten doen gewoon erg zeer, maar misschien beter om toch even door te lopen.." Ze was wel blij met zijn ondersteuning..

"Nee, ik denk dat we beter kunnen stoppen. Ik wil niet dat je blaren krijgt. Anders blijft het lopen voor lange tijd zeer vervelend."

"Oké, je hebt gelijk ook.." Keek even rond voor een goed plekje om te 'rusten'...

De pech wilt echter dat de weg waarover zij lopen geheel open is. Nergens is beschutting van struiken of bomen. Enkel hier en daar verspreid over een grote vlakte stond een boompje.

"Het is zo open hier..." Dat was een grote nadeel op alle vlakken, want het was niet de bedoeling dat iemand hun zou aantreffen...

"Ja, maar veel verder kunnen we niet meer. Dat weet je zelf ook wel. Daarbij, weet jij hoe ver het nog is naar een plek met wel beschutting?" Vragend kijkt de prins Laetitia aan.

"Als we door zouden lopen rond morgen avond en zo lang gaan we het niet volhouden, ik in iedergeval niet."

"Dat bedoel ik dus. We kunnen beter achter zo'n boom gaan liggen of iets." Amaranth knikt met zijn hoofd opzij richting een boompje.

"Ja, laten we dat maar doen" Liep er samen heen met Amaranth

Even kijkt Amaranth rond. Er is niet bepaald veel in de buurt om te gebruiken voor extra beschutting, hooguit de takjes van de bewuste boom. Voor dekens zouden ze maar hun mantels moeten gebruiken. Vuur maken is te riskant. En gelukkig hebben ze nog wat vlees van eerder.

En ja, ze hadden ook elkaar nog, ze konden in ieder geval elkaar warm houden.

Dat is zo.. Hoewel de prinser niet geheel bij stilstaat. Het kan hem ook niet zoveel schelen, het is niet alsof het echt iets betekent. Toch?

Op het moment niet nee? Misschien was het ook een soort steun om toch even tegen iemand aan te kunnen zitten.

Dat is het zeker. Voorzichtig laat Amaranth Laetitia eerst zakken zodat ze goed kan zitten en vervolgens gaat hijzelf erbij zitten met zijn rug tegen de stam van de boom.

Kwam tegen hem aan zitten want ze had er wel behoefte aan "Hopelijk vind je het niet erg" Ze sloot haar ogen even. Het was een zware dag vandaag..