Verlangen naar vrijheid

Dat maakt Amaranth niet zoveel uit, na iets drinken is dat ook wel weer weg. Sowieso is het eten ook weer niet zo heet dat de verbranding lang zal blijven. Hem gaat het er meer om of hij met smaak van zijn vlees kan eten. En dat kan hij zeker.

Na een tijdje had ze het konijnen vlees op. "Dat was echt heerlijk" Zei ze met een glimlach op der gezicht.

Met lichte argwaan kijkt Amaranth op van zijn laatste stuk hertenvlees.
"Ben je nu serieus?" vraagt hij voorzichtig. Laetitia glimlacht dan wel, maar het kan ook betekenen dat ze hem enkel zit te dollen. Ja, vlees is wel sowieso lekker, maar hij heeft niet alle kruiden van een kok tot zijn beschikking. Sterker, hij heeft totaal geen kruiden kunnen gebruiken. Al bevalt dat au naturel hem zeer zeker.

"Ja, dat meen ik... Het is lekker om een keer de echte smaak van het vlees te proeven inplaats van smaak versterkers.."

"Daar zit zeker waarheid in," antwoordt de prins met een glimlach. Het afgekloven bot werpt hij ver van hun plekje weg. "We zullen zo maar eens moeten vertrekken. Wat dat betreft hebben we geluk dat er nog geen wachters of soldaten deze kant zijn uit gekomen." Eventjes werpt Amaranth een blik op het vlees wat nog over is. Om het goed te kunnen bewaren zouden ze het eigenlijk moeten pekelen en drogen, maar de middelen hebben ze daar niet voor. Nee, ze zouden enkel vandaag nog met het vlees kunnen doen. Het gewei zou verkocht kunnen worden, of zelf gebruiken als gereedschap en de pels konden ze zeker wel zelf gebruiken voor als deken.

"Ja, we moeten maar weer eens op pad, we hebben nu in iedergeval wat achter onze kiezen zitten." Keek ook naar het vlees. "Eigenlijk best zonde van het vlees dat we het niet langer dan vandaag kunnen bewaren, maar goed"

"Zeker. We zullen ons maar moeten volstoppen vandaag. Hebben we in ieder geval iets om op te teren." Hij probeert wel het vlees wat over is zo goed als kwaad mogelijk in te pakken, zodat ze het mee kunnen nemen. "Zo.. Nu nog eens beslissen welke kant op. Zuid, oost of west." Naar het noorden kan niet, want daar ligt het kasteel.

"Zuid oost, zuid west lijkt mij het beste, toch niet helemaal voorspelbaar en toch gaan we echt verder van het kasteel af.. enkel een richting van zo'n 90 (graden) van kasteel vandaan.. Klinkt misschien idioot, maar ook wel prettig.." Grijnst lichtjes.

"Dat klinkt me als een goed plan in de oren." Amaranth grijnst eventjes terug naar haar en begint dan de spullen bijeen te rapen. Het kampvuur maakt hij uit door er zand overheen te gooien en praktisch te begraven. "Zo zullen ze tenminste niet zo snel een spoor van ons opmerken," verklaart hij. Hij weet niet zeker of het zal helpen, maar elke voorzorgsmaatregel is goed meegenomen.

inderdaad, alles wat hun een voorsprong kon geven was mooi meegenomen. Keek rond of hun niks vergaten, leek erop van niet.. "Klaar?.."

"Yup, klaar." Ook de prins kijkt nog een keertje goed naar de grond of ze niets zijn vergeten. Daar lijkt het inderdaad niet naar, dus begint hij samen met Laetitia te lopen in de richting van zuid-west, georiënteerd op de stand van de zon.

Ze had nu het gevoel er wel weer goed tegenaan te kunnen en dat was een goed gevoel. Ze keek zo nu en dan naar achteren om te kijken of hun misschien gevolgd.

Daar maakt Amaranth zich juist geen zorgen over. Gevolgd worden ze wel. Enkel is het hopen dat ze niet direct worden gevolgd. De prins hoopt dat zijn vader en diens soldaten moeite hebben met hun sporen te volgen. Ja, zijn vader heeft wel jachthonden, maar die kunnen toch geen mensen opsporen? Of wel? Het is maar afwachten. Voorlopig moeten ze gewoon stevig de pas erin houden, ondanks hun wonden.

Honden konden dat zeker, met de juiste benodigdheden konden honden dat en met de juiste training. Hield haar blik dan maar weer vooruit gericht. En zette de pas er goed in.

"Weet jij eigenlijk of er een herberg of iets is in de richting waar wij naartoe gaan?" vraagt Amaranth terwijl hij even naar Laetitia kijkt.

"Als ik me niet vergis en we lopen goed door, dan moet er een klein dorpje liggen, die hebben een herberg. Daar zouden we dan van het einde van de dag kunnen aankomen.." Ze keek even terug naar hem.

"Hmn.. Mooi, dat is tenminste iets. Hopelijk is hen nog geen nieuws bereikt van mijn 'vermissing'. Ik denk eigenlijk niet dat mijn vader die eer, dat er niks mis is met het koningshuis, graag geschaad ziet. Dus, dan moet het nog mogelijk zijn om zo rustig mogelijk verder te reizen."

"Goh, bij jou vader gaat het ook alleen maar om de naam of niet?.." Ze vond die man echt een vreselijk persoon. Hij dacht enkel aanzich zelf.. Dat zijn vrouw er nog niks aan gedaan had, maar misschien was ze gewoon bang, dat was begrijpelijk....

"Nogal ja.. Familie komt voor mijn vader pas ergens onderaan het lijstje. Hij vindt het veel belangrijker of hij gunstig ligt bij andere koningen om eventuele verbonden te sluiten enzo. Maarja, met zijn enige kind nu pleite, zal dat toch wel moeilijk gaan. Hij zal vast en zeker een huwelijk voor mij hebben willen regelen enkel om zichzelf veilig te stellen." Eventjes glijdt er een grijns van genoegen over Amaranth zijn gezicht. Schitterend gewoon hoe hij zijn vader nu dwars zit.

Ze keek hem nu eventjes aan en grijnsde toen ook. Het was zijn verdiendeloon, want wat hij allemaal deed dat kon gewoon niet, hij was echt een egoistische zak. Meer stelde hij dan ook niet voor, alleen dat hij alles met geweld probeerde te verkrijgen maakte hem dat een bedreiging..

Amaranth moet er sowieso niet aan denken om met één of ander verwend nest van een prinses te moeten trouwen die hij niet eens kent. Dat is trouwens toch ook van den zotte? Om zomaar aan iemand te worden gekoppeld?

De reis vordert voor het tweetal maar langzaam. Kennelijk zijn de wonden toch niet zó onschuldig als dat ze lijken. Wat anders kan hen zo ophouden? Maar wie zou als eerste toegeven aan de 'zwakte'? Beiden zijn koppig van aard, dus is het niet onwaarschijnlijk dat ze beide te ver door willen.

Met een wat vermoeide blik richt Amaranth zijn hoofd iets omhoog naar de lucht. Deze begint al te schemeren, maar van dat dorpje waar Laetitia over had gesproken, is nog geen spoor van te bekennen. Zullen ze dan wel in de juiste richting aan het lopen zijn?

Zij had dat probleem gewoon niet, gekoppelt worden aan mannen waar ze niks van moest hebben.
Ze begreep het ook niet, normaal gesproken zou je het dorpje van ver kunnen zien. Maar deze keer was dat niet het geval. Na uiteindelijk nog een eind te hebben gelopen rook je een vage brand lucht. Ze kneep haar neus dicht. "Er is iets mis.... " Haar gezicht stond wat ongerust maar ook vermoeid, ze wilde graag rustig kunnen overnachten...

Amarath ruikt het ook, een geur die niet veel goeds voorspelt.
"Ik krijg het gevoel dat het dorpje er niet langer meer is.." spreekt hij aarzelend. En als je goed kijkt vallen er ook nog kringelende rookslirten te zien tegen de donker wordende horizon.

"Ze waren ons voor?.. Of zou dit puur toeval zijn?" Ze keek aazelend naar Amarath..

"Ze hebben onmogelijk kunnen weten welke kant wij zijn op gegaan. En.. Zelfs mijn vader zou geen dorp afbranden voor mij." Thans, dat hoopte Amaranth maar. "Dit.. Dit moet gewoon toeval zijn. Een roversbende ofzo.." Even kijkt de prins terug naar Laetitia.

"Laten we maar hopen dat het toeval is. Maar wat doen we nu?" Ze keek hem vragend aan.

"Ik weet het niet zo goed. We kunnen kijken of we nog eventueel mensen kunnen helpen. Of wil je liever afslaan en een andere dorp opzoeken?" Ergens voelt Amaranth het toch wel als een soort plicht van hem om te kijken of de mensen in orde zijn.

"Laten we kijken, of het nou toeval is of niet toch voel ik me er een beetje verantwoordelijk voor.." Ze keek hem aan, het gevoel dat er vele onschuldige gewond zou zijn geraakt als de koning wel opzoek was naar de prins en de gene die dit uiteindelijk allemaal had veroorzaakt en het dorp had plat gebrand, want eigenlijk zag ze hem er wel voor aan.

Als dat zo was... dan zou Amaranth het zichzelf nooit kunnen vergeven. Waarom moest hij dan ook zo egoïstisch denken? Een brok in zijn keel vormt zich en bemoeilijkt het ademen. Moeizaam krijgt de prins het weggeslikt en knikt instemmend om te gaan kijken.
De twee hervatten hun tocht naar het, kennelijk platgebrande, dorp.

Ze liep dan ook maar verder richting het dorp. Haar voeten waren best zwaar, niet alleen omdat ze ook moe was, maar ook bang voor wat hun zouden aan treffen.