Verlangen naar vrijheid

Eigenlijk vindt hij het best prettig haar zo als dienstmeid te hebben. Zeker als zijn persoonlijke, want Leila had allang geprobeerd om over hem heen te hangen in de kapel. Dan zou Amaranth ook daar gebleven zijn, maar nu hij met rust is gelaten en weet dat Laetitia hem ook verder gewoon laat, zit hij liever waar niemand anders is.

Ze was dan ook iemand die andere liet voor wat ze waren en trouwens ze had ook geen illusies in haar hoofd dat hij haar zag staan en een crush op hem had ze niet. Al was hij erg aardig, van een prins had ze anders verwacht. Maar dat waren waarschijnlijk de vooroordelen, hij was echt erg aardig.

Hij hoopt eigenlijk dat die speciale doorgang die hij zoekt in de tuin zit verstopt en hoopt zo dus ook dat zij die vindt, tijdens haar gestruin door de tuin.

Ze ging met haar hand over de muren en keek voor ongelijkheden of losse stenen. Als ze er niks vond doorzocht ze de grond goed. Ze vond een ring trok eraan maar ze kreeg deze nog geen centimeter omhoog, ze liep naar de prins. "Ik heb een ring gevonden vast aan een mogelijke luik, het zit in de struiken."

Met een ruk kijkt Amaranth op van zijn boek.
"Werkelijk?" Hij heeft nooit eerder een kans gezien om in de struiken te gaan zoeken. Daar zou Leila enkel vreemde ideeën van krijgen. Hij klapt zijn boek dicht en legt deze neer. "Kan je me de plek wijzen?" vraagt hij, terwijl hij opstaat.

Ze liep terug naar waar ze de ring had gevonden en wees het aan "Daar.."

Amaranth komt naast haar staan en bukt even. Hij neemt de ring ferm beet, spant zijn spieren aan en trekt er dan aan. Het voelt zwaar, maar toch geeft het luik iets mee. Wetend dat het dus wel open kan, laat Amaranth het luik weer dichtzakken.
"Dit ga ik vannacht beter uitzoeken. Nu zal het teveel opvallen." Hij kijkt even opij naar Laetitia. "Als dit de correcte doorgang is, dan ben je na vannacht weer vrij." En ik ook! Denkt hij er dolgelukkig achteraan.

"En dan ben jij eindelijk vrij.." Glimlacht ze lichtjes, ze vond dat hij dat wel verdient had na die zware jaren.

"Dat zeker. Als ik uit handen van de soldaten weet te blijven. Ik ben er zeker van dat mijn ouders mij niet zomaar laten verdwijnen. Gelukkig weten mensen buiten deze muren niet geheel goed hoe ik eruit zie. Dat geeft mij een kleine voorsprong. Voor nu moet ik nog echter doen alsof ik mijn taken doe." Hij trekt een gezicht en loopt terug naar de boom om verder te lezen.

Ze klopte haar handen even af. En ging bij de prins zitten en uiteindelijk ging ze liggen op haar rug..

Als Laetitia dat doet, kijkt Amaranth even naar haar opzij. Zijn blik glijdt over haar lichaam, maar blijft dan netjes hangen op haar gezicht.
"Zou je wel zo blijven liggen?" vraagt hij met een licht plagende ondertoon. De uitsnede bij de hals is namelijk zo dat haar boezem nu half wordt getoond. Uit beleefdheid gaat hij verder lezen, maar vindt wel dat ze er mooi uitziet.

Ze grijnst licht als ze even naar hem opkijkt, alhoewel ze netjes bij haar benen lag. "Tuurlijk waarom niet?" Zei ze met een lichte plagende toon..

"Hmn.. Je toont nogal. Maar als je mijn vader graag wilt lokken, blijf dan vooral zo liggen." Er lijkt een glimlacht rond zijn lippen te spelen.

Gaat dan maar weer overeind zitten, dat was niet bepaald de bedoeling. Keek even naar de prins met zijn glimlach op zijn lippen..

Hij kijkt even terug.
"Toch maar rechtop zitten? Vond je het dan geen leuk idee om te horen dat mijn vader wel wat zou willen?" vraagt hij op plagende toon.

"N-nee niet bepaald een prettig idee..."

De verandering in haar stem is duidelijk merkbaar.
"Rustig maar. Zolang je netjes je taken doet, dan heeft mijn vader geen reden om je 'bij te leren'. En zo wel, dan zorg ik er wel voor dat, dat niet zal gebeuren," probeert Amaranth Laetitia gerust te stellen.

"Dankje Amarant.." Hij wist haar wel weer gerust te stellen, al had ze er nog niet bepaald een fijn gevoel bij.. "Is het al vaker voorgekomen?.."

Zuchtend sluit hij het boek weer.
"Ja, helaas wel. Toen ik jonger was heb ik het twee keer gezien. Het was niet bepaald een prettig beeld. Daarna heb ik het niet meer gezien, maar wel gemerkt aan enkele meiden. Naar mijn idee doet mijn moeder alsof er niets aan de hand is, maar ik weet zeker dat zij het ook weet en dat het haar niet lekker zit. Maar mijn vader is de koning en daar kan zij niets aan doen." Eventjes richt Amaranth zijn blik op de lucht. "Ik heb, sinds ik de kracht ervoor had, geprobeerd om meiden ertegen te beschermen. Vooral nieuwe meiden. Zo ook Leila. Zij was eerst nogal brutaal enzo. Nog steeds wel, maar ze gedraagt zich al steeds beter. Ik vrees enkel dat juist omdat ik haar ertegen heb beschermd, dat zij mij ziet als iemand die het liever zelf met haar zou doen, in plaats van mijn vader. Ik ben enkel zo niet. Ik vind het walgelijk."

Het stelde haar dan ook gerust dat hij niet zo was als zijn vader maar dat wist ze voor groot en deels al. Dat was ook wel aan hem zelf te merken. Ze hoopte alleen dat zijn vader haar spaarde of wat dan ook en dat ze hem niet alleen tegen kwam..

Langzaam richt hij zijn blik weer op Laetitia.
"jij hoeft hier nog maar een dagje te zijn. Dat houdt je wel vol." Amaranth probeert bemoedigend naar haar te glimlachen.

"Je hebt gelijk..." Ze glimlachte weer

Even knikt hij naar haar en opent dan zijn boek weer. Hij heeft nog vier hoofdstukken om te lezen, helaas voor hem.

Ze ging maar tegen de dichtbij zijnde boom aan zitten en sloot haar ogen even..

Hij laat haar maar zo rustig zitten. Hij wilt haar niet nog meer zorgen aanpraten dan hij wellicht al heeft gedaan.

Ze was in gedachten gezonken en had helemaal geen besef van tijd meer..

Hijzelf is nogal in het verhaal verdiept. Ondanks dat het uit de kapel komt, is het een keer een interessant boek. Hij leest zelfs verder dan hoofdstuk zes.

En zo werd de tijd al helemaal vergeten..

Tot een schaduw over hen beiden heen valt. Rustig kijkt Amaranth op.
"Vader.. Wat is er?" vraagt hij zo neutraal mogelijk.
"Jij. Jij hoorde allang bij het zwaardvechten te zijn," antwoordt de koning. Hij kijkt even naar Laetitia, voornamelijk richting haar boezem en probeert te bedenken of hij haar kan straffen.
"Ik moest nog lezen van Vader William, dus dat ben ik aan het doen."
"Hmpf, wat kan mij het nou schelen wat Vader William wil?" moppert de koning.

Toen de stem van de koning tot haar door drong ging ze gauw staan.