Verlangen naar vrijheid

Hij heeft enkel één probleem; waar is Germiene? Als hoofd van alle dienstmeiden en jongens heeft ze het erg druk en vliegt vaak het hele kasteel door, figuurlijk gesproken dan.

En aangezien zij niet wist hoe ze eruit zag had hij inderdaad een probleem. En zij dan automatisch ook wel een beetje, want als hij haar niet vond konden hun in grote problemen komen.

"Houd je ogen goed open voor een wat oudere vrouw met wat fletse bruine ogen, bruinig haar in een knot en een wat gezet postuur," spreekt Amaranth Laetitia zacht toe. Dat zou wel iets moeten helpen, want zoveel gezette dienstmeiden of dames zijn er niet. De meesten hebben toch een rank postuur, omdat ze ondanks voldoende aan eten niet datgene eten waar je echt dik van kan worden.

Ze keek dan ook geregeld om zich heen, of ze een vrouw zag die AMaranth omschreef.

Uiteindelijk zag Amaranth haar. Ze liep met beddengoed in haar armen. Iets vesneld loopt hij naar Germiene toe.
"Germien?! Germien, heb je even?" roept hij haar aan.

Laetitia versnelde ook haar pas. Germien keek even over het was goed heen. "Uwe majesteit?"

"Heb je eventjes? Ik wil iets met je bespreken," vervolgt hij en komt vlak voor haar te staan.

"Voor u altijd mijn heer. Waar kan ik u mee helpen?"

"Mijn moeder komt iets bij jou navragen over een meisje wat Laetitia heet. Zeg mijn moeder dat je haar inderdaad kort geleden hebt aangenomen, maar dat je het bent vergeten te melden aan haar, omdat je het zo druk had met alle taken." Amaranth kijkt op haar neer, maar met de blik van een puppy.

Ze keek hem aan en glimlacht even. "Hoe kan ik daar nou nee tegen zeggen, dus vooruit. "

Amaranth glimlacht dan breeduit.
"Dank je Germiene. Je bent een schat." Hij loopt dan verder om als de bliksem aan zijn lessen te beginnen. Als eerste op het programma: schrijven.

Laetitia volgde hem maar..

Amaranth volgt een lange weg door het kasteel en lijkt bij een soort kapel uit te komen. Hier zitten enkele monnikken gebogen over hun enorme boeken, hun levenswerk. Hij wordt begroet door Vader William.

Ze groete vader William ook en volgde de prins naar zijn les.

Hij neemt plaats aan zijn eigen schrijftafel en krijgt van Vader William zijn inkt, veer en perkament.
"Het alfabet op zes verschillende manieren, jongeheer Amaranth," spreekt Vader William hem streng toe. "Daarna zie ik graag van u een brief in het Latijn waarin u een heilige verzoekt om gratie te verlenen."
Zwijgend, maar duidelijk geïrriteerd begint Amaranth aan zijn opdrachten. Hij vindt het vreselijk dat die ouwe dikke denkt dat hij heel wat is.

Moest hij dat allemaal schrijven? Zij zelf kon niet veel schrijven omdat het haar niet geleerd is en lezen kon ze ook niet goed. Maar hij kon latijns?! Ze was diep onder de indruk.

Hij begint met het alfabet zes keer te schrijven. Elke keer schrijft hij de letters iets anders. De ene keer sierlijk, dan een keer stijfjes. Iets er tussen in en zo door. Bij de brief in het Latijn heeft Amaranth duidelijk meer moeite, maar het lukt hem uiteindelijk wel. Na anderhalf uur schrijven heeft hij alles af en laat het nalezen door Vader William.
Deze bekijkt het kritisch en lijkt de brief vier keer door te lezen, waarna hij de brief voor Amaranth op tafel smijt.
"Fout! Opnieuw!"
Verbouweerd kijkt de prins op naar de geestelijke.
"Fout? Wat is dan verkeerd?" vraagt hij in complete verbazing.
"Dat woord hoort met maar één N." Vader William wijst op een klein woordje. "Dus u schrijgt de gehele brief maar opnieuw." Hij geeft de kroonprins een nieuw vel perkament en verfrommelt vervolgens de ander en werpt die achteloos over zijn schouder.

"..." Hier werd ze zelf wat moedeloos van. Ze staat hier maar niks te doen al voor een anderhalf uur. En nu kon ze nog langer staan niks doen, dienstmeisje zijn was dus niks voor haar dat geduld had ze niet. Maar hield vol.

Het zou makkelijker gaan als hij zijn vorige brief nog zou hebben, want kennelijk is daar maar één woord van verkeerd. Nu Vader William weer bij andere monnikken gaat kijken, probeert Amaranth Laetitia haar aandacht te krijgen.

En hij wist al snel haar aandacht te trekken.

"Kan je proberen om die verfrommelde brief te pakken te krijgen? Ik heb echt geen zin om alles nog een keer uit mijn hoofd te doen," fluistert hij haar toe.

Ze knikte, ze keek of Vader William haar zag of, of dat hij goed oplette. Voorzichtig zette ze haar voeten dichterbij het papiertje dat Vader over zijn schouder had gegooid. En greep er toen snel naar en ging toen weer in de juiste positie staan en even later als hij nogsteeds niet oplette gaf ze het papiertje aan Amaranth.

"Bedankt. Dat redt ons weer van een uur verveling." Hij grijnst Laetitia kort toe en schrijft dan snel de brief over. Bij het woord waar Vader William nadrukkelijk op het perkament had gedrukt, let Amaranth erop dat hij het met twee N-en schrijft. Dan verfrommelt hij de foute brief weer en mikt het op de plek waar Vader William het eerst had gegooid.

Grijnst dan ook even, ze had er dan ook geen zin in om nog een uur niks te doen. Hopelijk was het nu wel goed en vond vader niet weer een andere fout.

"Vader William? De brief is af!" roept Amaranth door de kapel om de aandacht te krijgen. Er klinkt wat gebrom en vluchtige voetstappen.
"Hoe vaak moet ik nog zeggen dat je niet door de kapel mag roepen, jongeheer Amaranth!" spreekt de geestelijke streng tegen de prins.
"Nog zo vaak tot ik jou uit dit kasteel trap als ik de kroon overneem," antwoordt Amaranth scherp. Hij is de houding van die dikke een beetje zat. Vader William kijkt hem dan ook verbouweerd aan en loopt wat rood aan als een tomaat.
"Juist ja," moppert hij en leest de brief door. "Het is vreselijk geschreven, maar wel correct." Hij geeft de brief terug aan de prins.
"Mooi!" roept Amaranth uit terwijl hij al opstaat. "Dan met of zonder uw welnemen, lees ik het boek wat u voor mij in gedachten heeft wel in de tuin." Hij kijkt Vader William redelijk nukkig aan wat hem een donkere uitstraling geeft.
De geestelijke slikt een keer, maar loopt dan weg om vervolgens terug te komen lopen met een redelijk dik boek.
"Tot hoofdstuk zes lezen en een kort verslag geven waarover het ging."
"Wat u wilt," mompelt Amaranth en loopt met het boek onder zijn arm weg uit de kapel.

Dat was even vermakkelijk om te zien hoe vader afknapte. En volgde de prins dan weer.

Amaranth deed het voornamelijk voor Laetitia. Zo kon zij zich misschien buiten met iets bezig houden, terwijl hij zich door het boek heen worstelt.

Keek ditmaal een beetje rond door haar hoofd te draaien naar de tuin.

Hij loopt weer tot aan de brede oude eik waar hij haar bij hun ontmoeting heen had gesleurd. Even kijkt hij naar haar.
"Je mag wel wat door de tuin gaan verkennen als je wilt. Ik ben toch nog wel even bezig," verzucht hij, terwijl hij gaat zitten tegen de stam van de boom aan.

Een dankbare blik lag op haar gezicht en liep toen even vrij rond om de tuin te verkennen en liet de prins lezen. Ze zuchte opgelucht, en hoopte dat dit niet te vaak voor kwam zo lang wachten maar ze wist haast zeker van wel.