Verlangen naar vrijheid

De koning kijkt met een humeurige blik naar Laetitia.
"Waarom buig je niet voor je koning?" vraagt hij met een bulderende stem.

Ze schrok van zijn brullende stem en boog snel voor de koning.

Rustig staat Amaranth op en gaat half voor Laetitia staan.
"Val niet tegen haar uit. Ik liet haar rustig slapen, dus ligt het aan mij, niet aan haar. Dus brul niet zo. Ze buigt heus wel. Zoals ze net heeft gedaan."
"Spreek geen insubordinatie aan, zoon!" blaft de koning nu tegen de prins.
"Wat u wilt, vader. Ik zal naar het boogschieten gaan. Laetitia, draag mijn boek." Expres geeft Amaranth haar een bevel, zodat zijn vader het niet meer kan doen.

Neem het boek aan van Amarant, ze keek naar de grond. Ze was best geschrokken van de koning.

"Volgt mij," beveelt Amaranth met zachte stem. Hij gaat haar voor door de tuin, het kasteel weer in.
De koning volgt hen echter op de voet, omdat hij altijd bij het schieten van zijn zoon wilt zijn. Hij wilt waar het kan en moet zijn zoon corrigeren. Voor nu bekijkt de koning Laetitia uitgebreid van achteren. Ze heeft wel wat, vindt hij. Een tikkeltje mager, maar dat zou de pret niet drukken.

Met het boek nerveus tegen zich aangedrukt volgde ze de prins, haar hart klopte haast in haar keel omdat de koning achter haar liep.

Helaas voor haar kan Amaranth haar moeilijk voor zich laten lopen. Dat zou ongepast zijn. Ze moeten het hele kasteel weer door naar voren om daar op het binnenhof uit te komen. Op het binnenhof staan enkele doelwitten klaar. Op vijfentwintig meter van de doelwitten is een lijn waar een boog en vele pijlen liggen. Er staan al enkele ridders te oefenen.
Ze komen op het binnenhof uit. Amaranth gebaard Laetitia om dicht bij hem te blijven. Zijn vader zal toch nu meer op hem letten. Thans, dat hoopt hij voor Laetitia.

Ze bleef dan ook zeker in zijn buurt, ze zou wel wat afleiding kunnen vinden om te kijken naar de boogschutters en de konings blik te vergeten..

Rustig, alsof hij alle tijd van de wereld bezit, pakt Amaranth zijn boog op, gaat goed staan en legt zijn eerste pijl aan.
"Benen meer uit elkaar!" buldert zijn vader hem toe. "Elleboog bij het spannen meer naar achteren!"
Geërgerd slaakt Amaranth een zucht.
"Ik richt nog niet eens, dan doet het er totaal nog niet aan toe hoe mijn elleboog staat," werpt hij dan ook tegen. Vervolgens mikt hij dan pas op zijn doel en haalt zijn elleboog op correcte wijze naar achteren. Hij kijkt langs de pijl en laat los, in plaats van nog een rukje naar achteren te geven. De pijl suist door de lucht en boort zich diep in het doelwit.

De vader was nu te druk met zijn zoon bezig, zo te horen. Damn, ze miste haar boog nu wel. Keek even geamuseerd naar de pijl die het doel raakte..

De pijl trilt nog na van de spanning in het midden van de bullseye.
"Exellent schot!" roept de koning nu hartelijk uit. "Zo hoort het dus jongens!" roept hij naar de soldaten die ook aan het schieten zijn.
Amaranth kijkt een beetje ongemakkelijk nu, maar legt zijn volgende pijl maar aan om deze af te schieten.

Hij leek een erg goed met een boog om te kunnen gaan, ze kon zich op het moment wel vermaken met toekijken.

Deze pijl plant hij op dezelfde plek als zijn voorganger, enkel nu iets meer van linkzij, anders zou hij er niet bij passen. Wederom lijkt zijn vader er uitermate tevreden mee.
"Nog een dozijn van zulke schoten en dan gaan we eens zien of je nog je zwaardvechttechniek hebt bijgehouden!" roept de koning naar zijn zoon.

Hij was een uitstekende schutter, eentje die zij maar zelfden tegenkwam. Ze moest nog even vol houden voor zij weer haar boog mocht gebruiken, nog even.

Zodra ze beiden vannacht veilig en wel buiten de kasteelmuren staan, dan mag ze haar boog terug. Eerder niet.
Amaranth schiet zoals zijn vader wilt nog twaalf pijlen en ieder op zijn minst in de binnenste cirkel. Voor het midden van het midden is er voor alle pijlen iets te weinig ruimte.

Dat begreep ze zelf ook wel, ze keek heel licht glimlachend naar de perfecte schoten.

Hartelijk lachend komt de koning van zijn stoel af en klopt Amaranth nogal ferm op zijn rug.
"Zo mag ik het zien! Precies zoals het hoort!" Hij kijkt even naar de andere ridders. "Ruim die spullen op! En haal de oefen zwaarden!" Wanneer de koning iets beveelt, klinkt het heel anders dan wanneer Amaranth het verzoekt of beveelt.

Wanneer de koning iets beveelde klonk het ijskoud en minnachtend, maar wanneer de prins is beveelde of verzoekte klonk het toch nog met respect. Zolang hij goed werd behandeld, behandelde hij de andere ook goed. Dat was voor zover ze van hem kon zeggen of ze gelijk had wist ze niet ze kende hem slechts een dag.

Zoals het beveelt is, zo gebeurd het.
Een moment later wordt een zwaard in Amaranth zijn handen gedrukt en moet hij klaar gaan staan tegenover een ridder die lichtjes is bepantserd.

Was het de bedoeling dat de ridder zo licht gepanserd was? Ze keek toe en nogsteeds boek tegen der aangedrukt alleen veel minder gespannen dan toenstraks.

Het was zeker de bedoeling. De prins moest zich maar staande zien te houden, maar Amaranth mocht niet een van de betere ridders verwonden. Stel je voor dat er een strijd zou komen en de koning zou één van zijn ridders moeten missen.

Dit vond ze wel veel leuker om te zien dan toen ze moest stil staan tot de prins zijn woorden op papier had geschreven, zijn woorden waren het dan niet, maar die van Vader William. Hier verveelde ze zich absoluut niet, maar het zou vast minder leuk zijn voor de prins.

De kans ligt toch zeker op tachtig procent dat hij wel gewond gaat raken. Even haalt Amaranth diep adem om tot rust te komen en zich te concentreren op zijn tegenstander. Er wordt dan een teken gegeven dat ze mogen beginnen. Amaranth blijft rustig staan alsof hij op nog iets wacht. Zoals gewoonlijk is hij meer de persoon die eerst verdedigd en daarop anticipeert met een tegenaanval.

Ze hoopte wel dat hij heel huids hier van af kwam, zijn vader zou het vast niet toe staan dat zijn zoon erg gewond raakt. En dat zou op het moment slecht uitkomen ook. Dan moesten ze allebei nog wat langer tussen deze muren blijven. Maar ze zou dan ook zeker blijven, ze had een beloofte gedaan en die zou ze na komen ook.

De eerste klap weet Amaranth af te weren, gevolgd door een redelijke aanval naar de borstkas bij zijn tegenstander. Het geschraap van metaal op metaal is duidelijk hoorbaar. De volgende klap weer Amaranth echter niet af te weren en hij krijgt een snede in zijn bovenarm. Eventjes gromt hij van de pijn, maar dan slaat zijn adrenaline toe. De pijn mindert erdoor en Amaranth weet weer terug te slaan.

Met haar blik altijd nog op de strijd gericht, keek ze hoe de prins zijn slag maakte. Op het moment kon ze haar ogen niet van het veld afhouden, het was spannend.

De strijd lijkt verder gelijk op te gaan, maar op een zeker punt lijkt de ridder toch vermoeider te worden door zijn bepantsering. Hier maar Amaranth handig gebruik van door verder te gaan op techniek en niet op kracht.

Ze kon aan haar benen voelen dat ze niet gewend was zolang op een plek te staan. Keek even naar haar voeten..

Even klinkt er een kreet...

Als ze de kreet hoorde keek ze op om te kijken van wie die nou eigenlijk was...