Verlangen naar vrijheid

"Ja, ergens vrees ik dat ook." Even slaakt Amaranth een diepe zucht. "We zullen dus nog flink moeten doorlopen. Misschien kunnen we beter dan ook gewoon gaan lopen nu om de energie te besparen." Hij neemt al een tempo terug en kijkt naar Laetitia.

Ze keek terug en verlaagde ook haar tempo een beetje. "Dat lijkt me een goed idee..."

Ze lopen dan dus iets rustiger verder. Hij probeert het te verbergen dat zijn rug toch best wel erg pijn doet. Ongetwijfeld dat dit niet al te mooi zal genezen en hij er littekens over zijn rug aan over zal houden.
"Wat ga jij eigenlijk doen als we hieruit zijn?" vraagt hij nieuwsgierig en om een beetje gesprek te houden en geen stilte.

"Dat weet ik nog niet, ik plan nooit echt ik ga er gewoon heen. Zoiets als ik ga waar het lot me brengt.." Glimlacht ze lichtjes "En jij? wat ga jij doen als jij je vrijheid hebt?"

"Nog geen idee eigenlijk. Waarschijnlijk verlaat ik dit koningrijk voordat mijn vader zijn soldaten mij vinden." Amaranth lacht iets. "Ik heb geen zin om weer terug gesleurd te worden."

"Dat begrijp ik, ik verlaat het koningrijk ook gelijk dat iig. Voordat mensen mijn gezicht herkennen.."

"Och, ik denk niet dat ze de moeite zullen nemen om het gezicht van een dienstmeisje te onthouden," plaagt hij haar.

"Heey... Leila zou me herkenen" Mompelde er iets van domwicht erachteraan.. Maar ze moest wel lachen om Amaranth opmerking. "Misschien maar goed ook dat ze me dan niet herkenen.."

Amaranth moet kort lachen om het feit dat ze over Leila begint.
"Ach, maar je denkt toch niet dat ze Leila meenemen op zo'n zoektocht? Die soldaten zijn misschien niet al te snugger, maar zeker niet achterlijk. En het lijkt mij zeer positief ja als ze jou niet meer herkennen, dan kan jij tenminste zonder zorgen verder gaan."

"Ik zou medelijden hebben met de soldaten als hun met haar zitten opgescheept..." Moest er lichtjes om lachen.. "Het zou hun flink ophouden.."

"Ja, al zijn die soldaten wel weer zo dat ze haar maar al te graag zouden nemen. Dus wat dat betreft is er niks zieligs aan." Eventjes schudt Amaranth zijn hoofd om het beeld uit zijn gedachten te krijgen.

"Ja... dat geloof ik best.. Maar genoeg daarover?.." Grijnst ze lichtjes.

"Ja, is goed. Waar zou je dan over willen praten?" Even kijkt Amaranth weer opzij naar Laetitia. Hij is haar wel gaan waarderen. Ze is aardig en eerlijk, dat vindt hij belangrijk in mensen.

"Uhm.. Wat zou je allemaal willen doen wanneer je uit deze verdoemde rijk bent?.." Vraagt ze hem heel nieuwsgierig.

"Hmn, ergens een bestaan opbouwen denk ik. Lekker simpel en vrij van zorgen. Een huis hebben, iets waarmee ik de kost kan verdienen en misschien ooit, als de tijd ervoor rijp is en ik iemand vind, een vrouw nemen." Hij lijkt het al helemaal voor zich te kunnen zien.

"Dat zou ook wel mooi zijn ja.. " Glimlacht lichtjes, zij had er nooit op die manier bij stil gestaan. Maar het klonk aangenaam..

"Had jij dan andere ideeën?" vraagt de prins nu weer nieuwsgierig op zijn beurt. Ja, ze had daarnet gezegd dat ze nog niet wist wat te gaan doen, maar ze moet toch wel enig idee hebben gehad?

"Ik heb zo nog nooit over mijn toekomst gedacht.. Altijd te druk bezig geweest met mezelf.. Om heel eerlijk te zijn"

"Te druk met jezelf?" Amaranth kijkt nu vragend. "Hoe bedoel je dat?" Was ze dan altijd egoïstisch bezig? Hij vraagt het zich af.

"Altijd stelen en manieren te bedenken hoe ik aan geld kom, het maakte niet uit hoe. Behalve moorden dat doe ik niet. Egoistisch om het zo maar te noemen. Al heb jij me wel een beetje veranderd."

Nu moet de prins iets lachen.
"Ik? Jou veranderd? En dat in één dag? Dat lijkt mij nogal onwaarschijnlijk om eerlijk te zijn. Maar, waarom heb je altijd gestolen? Waarom probeerde je niet iets te leren om daarmee geld te verdienen?"

"Ja, door me in een ander leven te plaatsen dan waar ik normaal gesproken in leef heeft het me wel dingen laten inzien. Ik gaf nooit om iemand na wat er gebeurt was op me 16de.. En ik heb de moeite er niet voor genomen iets te leren en echt iets te gaan doen.. De reden dat ik stal was pure bezigheid maar ook wel woede.."

"Hmn, ja dat van je ouders.." Even zwijgt Amaranth. "Maar, had je dan geen vrienden die je konden helpen? Of kennissen? En ben je ook niks gaan proberen vanwege die woede?" Hij vraagt het puur uit interesse en nieuwsgierigheid, totaal niet met een beschuldigende ondertoon. "Ik bedoel.. Ik snap dat je boos was of bent, maar waarom reageerde je dat af met stelen? In plaats van proberen je leven te ordenen."

"Mijn vrienden en kennissen leefde ook in het dorp, iedereen daar kwam nooit verder dan dat dorp. Er waren weinigen die er weg gingen. Ik was alles kwijt en ik zacht het niet echt meer zitten dus ben ik mijn leven gaan verpesten door te gaan doen wat ik nu doe, het kon me ook helemaal niks meer schelen eigenlijk"

"Dan stel ik voor dat je de kans neemt om nu een nieuw bestaan op te gaan bouwen. Het is natuurlijk geheel je eigen keuze, maar wat als ze je een keer pakken en het lukt je niet om te ontsnappen? Dan betaal je de hoogste prijs.. met je leven." Even kijkt maranth bezorgd.

"Ik.. denk dat ik nu wel bereid ben om het te proberen.."

Amaranth glimlacht teder.
"Dat is mooi om te horen."
Door al hun gepraat is het niet ech opgevallen dat het luik ondertussen open is gegaan. Maarja, ze zijn ook al wel een tijd aan het lopen. Dus zijn ze al te ver weg om het überhaupt te kunnen horen. De soldaten kijken elkaar aan en dan naar beneden. Ze zien wat hout liggen, maar verder vrij weinig. Ze twijfelen om er achteraan te gaan of niet.

"Maar wat zou ik nu nog kunnen doen? Leren enzow?.." Ze was zelf de tijd al goed vergeten ja, wist ook niet meer hoe lang ze al hadden gelopen..

"Het is nooit te laat om te leren, Laetitia. Je kan vanalles nog leren. Je moet het enkel willen." Hij hoopt echt dat ze al bijna bij de uitgang zullen zijn.

"Ik wil het wel... Maar ik kan amper lezen en schrijven" Zei ze wat beschaamd.