Verlangen naar vrijheid

Het zwaard van de ridder lijkt weinigs goeds belovend uit Amaranth te steken. Bloed drupt van het punt van het zwaard naar beneden. Bij de ridder valt niet te zien waar Amaranth zijn zwaard heeft, want de prins staat er mereneel zelf voor.

Ze keek geschroken, het kon haar nu niet schelen wat mocht of wat niet mocht ze legde het boek neer en rende naar Amaranth...

Fronsend kijkt de koning naar Laetitia. Wat gaat dat wicht doen?

Al bleef ze op afstand niet wetend wat ze kon verwachten vroeg ze aan Amaranth of het wel met hem ging.

Amaranth kijkt even verbaasd op. Hij heeft totaal niet in de gaten gehad dat Laetitia dichterbij is gekomen. Met wat kracht duwt de prins de ridder op afstand.
"Jawel.." Alsnog lijkt het alsof het zwaard van de ridder uit Amaranth komt, maar wat nu wel duidelijker wordt, is dat de prins de ridder aan zijn zwaard had geregen.

"O-oke.." Ze stapte weer naar achteren om vervolgens op de plek te gaan staan waar ze stond. Damn, ze had wat meer vertrouwen moeten hebben in de prins vecht kunsten. Ze dacht echt dat Amaranth de gene was die een zwaard in zich kreeg..

De ridder zakt redelijk fataal getroffen op de grond en kermt van de pijn van zijn wond. Deze zit heel gemeen achter zijn bepantsering langs.
"Ik heb je toch al eerder gezegd om mijn ridders niet te verwonden?! Zij dragen niet voor niets die metalen platen!" valt de koning woest tegen zijn zoon uit. Met lichte minachting kijkt Amaranth naar zijn vader, maar zwijgt. Hij gooit zijn zwaard in het zand naast de ridder en doet enkele passen achteruit. Zijn gewonde arm houdt Amaranth tegen zijn zij gedrukt, waar zijn shirt gescheurd en bebloed is.

Ze liep naar Amaranth toe en boog. "Mijn heer, deze wond moet verzorgd worden" Ze hoopte er zo goed aan te doen. Zijn arm moest ook werkelijk verbonden worden.

Langzaam kijkt Amaranth opzij naar Laetitia.
"Die wonden komen zo wel," antwoordt hij haar. Waarschijnlijk zou hij toch eerst een tirade van zijn vader moeten aanhoren.
Zijn vader kijkt inderdaad alles behalve blij met zijn gewonde ridder. Met woeste gebaren maakt hij de anderen duidelijk dat de ridder moet worden weggedragen voor de broodnodige verzorging in de hoogste prioriteit. Dan draait de koning zich met een ruk naar zijn zoon toe. Hij maakt zich groot en ademt een keer diep in om nog imposanter over te komen.
"Jij stuk onbenul! Is het nou echt zo moeilijk om simpele dingen te onthouden?! Ik heb je al zo vaak gezegd dat ik mijn ridders nodig heb! Het is niet mijn of zij schuld als jij je niet weet te verweren, omdat jij je zwaardvechten niet proper bijhoudt!geeft je dus geen reden om mijn mannen maar te verwonden! Hoe moet dat nu als we nu zouden worden aangevallen?! Ik mis dan dus één man!" valt de koning tegen Amaranth uit. De koning is rood aangelopen als een tomaat en spreekt zo driftig dat het speeksel over zijn lippen vliegt. In een vlaag van woede raapt hij het zwaard van de kroonprins op, zet een stap dichterbij en prikt het wapen dreigend in de richting van de kroonprins. "Ik zou je moeten straffen opdat je leert hoe met het zwaard te moeten omgaan!"

Ze keek geschrokken van de koning naar de prins. Richte hij nou werkelijk het zwaard op zijn bloed eigen zoon?! Gaf de koning dan niets om hem, ze zou hem zo graag willen verdedigen, maar daar komt ze zelf gigantisch mee in de problemen. Ze keek toen naar het zwaard, hoever zou de koning die gebruiken zijn zoon een lesje te leren? Als hij echt te ver ging trok haar geweten het niet om niks te doen...

Amaranth zelf kijkt zijn vader vrij neutraal aan, ondanks de pijn in zijn arm en zij. Hij weet dat hij nu beter niets kan zeggen, al wilt hij dat wel graag. Dan uit het niets draait de koning ineens bij en richt hij zijn aandacht op Laetitia.
"En jij... Jij kleine sloerie..." De koning spreekt de woorden langzaam en dreigend uit. "Jij mag enkel spreken wanneer er tegen je gesproken wordt! En je mag helemaal niet van je plaats komen tijdens de training! Jij gaat nu direct naar mijn privé zitkamer waar jij een lesje in discipline en proper gedrag gaat krijgen!"
Nu verandert er wel wat in Amaranth zijn gezicht. Hij klemt zijn kaken op elkaar en zijn spieren zwellen onder zijn wambuis op van ingehouden woede.

Ze schudde angstig haar hoofd. Dat wilde ze niet, nu ze wist hoe het zal eindigen. "Nee.. Ik ga niet met u mee..." Sprak ze angstig maar tegenstrijdig..

"WAT?!" buldert de koning. "Hoe waag jij het om mij tegen te spreken! Je gaat NU!!"
Amaranth kijkt iets bedrukt. Hij wilt niet dat Laetitia wordt meegenomen, maar haar angst en koppigheid zouden nu voor grote problemen kunnen zorgen.

Ze keek even naar de grond, dit zou erg slopend worden voor haar karakter. Maar ze had geen keus, ze knikte dus. Op dit moment had ze spijt van haar beloftes, ze keek even Amaranth aan en ging in een houding staan om mee te lopen.

Het is duidelijk te zien dat hij twijfelt wat te moeten doen. Het zal net zo gevaarlijk voor Amaranth zijn om tegen de bevelen van zijn vader in te gaan. Hij slikt even als hij zijn vader met zwaard achter Laetitia wilt aangaan. Dan stapt hij naar voren.
"Dat kan ik niet toelaten." Hij pakt Laetitia haar pols stevig beet en trekt haar naar zich toe.
Kwaad kijkt de koning naar zijn zoon.
"Ben je nu helemaal van God los?!" buldert hij weer. "Jij waagt het om tegen mijn bevel in te gaan?! Misschien ben jij het die nieuwe discipline nodig heeft! Een dozijn zweepslagen na het avondmaal! En nu als een speer uit mijn ogen!" De koning kijkt nu echt furieus en bloeddorstig uit zijn ogen.
Stijfjes knikt Amaranth ten teken dat hij zijn vader heft begrepen en loopt van het plein weg naar binnen toe. Laetitia blijft hij met zich meetrekken.

Erg geschrokken en verbaast keek ze naar Amaranth die haar nogsteeds mee sleurde. Hij heeft zijn woord gehouden, hij zei dat hij haar niks liet overkomen en dat was ook zo. Maar nu werd hij gestraft voor het opkomen voor haar. Ze moesten voor het avondmaal weg wilde ze dat hem besparen, maar dat zou riskant zijn. Zodra ze veilig waren van oren en ander gespuis, trok ze hem haar richting in niet te hard wat voor haar niet mogelijk is maar hard genoeg dat ze zijn aandacht had. "Ze mogen jou niks doen. Dat kan hij niet maken" Ze keek hem bezorgd aan, ze is werkelijk om hem gaan geven en dat in zo'n korte tijd.

Hij kijkt wat over zijn schouder naar Laetitia. Zijn gezicht staat wat grimmig.
"Ik kan het hebben. Ik heb het al vaker moeten doorstaan." Rustig laat Amaranth zijn greep iets verslappen op Laetitia haar pols.

Ze voelde zich schuldig, als ze haar grote bek had gehouden dan was de straf niet zo erg geweest. Ze keek naar de grond. "Het spijt me... Het... was niet mijn bedoeling.."

"Gedane zaken nemen geen keer. En het was een risico waar we allebei van het begin al bewust van waren. Het was enkel een kwestie van tijd voordat jij je niet meer zou laten commanderen." Kort lijkt Amaranth te kunnen glimlachen. "Het hoeft je niet te spijten." Als ze wat meer alleen waren geweest, dan zou hij wellicht nog kort over haar wang hebben gestreeld, maar voor nu loopt hij gewoon door richting zijn vertrekken.

Ze wist niet echt waar zijn vader tot toe instaat was, dat was haar nooit verteld. "Ik luister voortaan zolang we tussen deze muren zijn." Beloofd ze "Zolang het jou van pijn bespaard..." En ze meende het, ze zei het niet te hard, maar hard genoeg dat de prins het kon horen en volgde hem.

Even kijkt hij met een frons naar haar. 'Zolang het jou pijn bespaard', wat is dat voor een opmerking? Het klinkt als iets wat zijn moeder zou zeggen. Thans, als iemand die om hem geeft en misschien wel meer dan dat zijn moeder doet.
"Ach, als het goed is, dan is het enkel nog vanavond en daarna niet meer."

"Als goed is, er waren er toch meer?" Ze wou hem en zichzelf dan geen wanhoop in praten, maar ze moesten wel kunnen verwachten dat het misschien niet de goede weg zou zijn. Al zou dat een nachtmerrie zijn, dat het niet hun exit zou zijn.

"Ach, ik heb er gewoon hoop in dat het de correcte gang is." Eventjes glijdt er een glimlach over Amaranth zijn gezicht. Hij opent de deur en stapt zijn vertrekken binnen. Daar laat hij pas Laetitia haar pols los.

Ze keek hem eventjes aan. "Wat moet ik nu doen?.."

"Doe maar even iets voor jezelf. Ik ga afwachten tot mijn straf.." Hij draait zich van haar weg en loopt naar een vensterbank toe, waarin hij neerploft.

Afwachten tot zijn straf, leuke vooruit blik was dat. "M-misschien een stomme vraag maar, moet ik hier wachten tot aan het avondmaal of?.." Zij had iets beter te veel vragen dan te weinig. Voor ze het weer verprutst..

"Als je veilig wilt zijn voor mijn vader wel. Verder kan je nog terecht bij de andere dienstmeiden en in de vertrekken die voor hen bedoelt zijn. Ik laat de keuze aan jou." Eventjes kijkt Amaranth naar haar. Dan zoekt hij het boek wat hij de dag ervoor had zitten lezen toen Laetitia in bad zat.

Ze wilde niet nog meer problemen veroorzaken dan ze al had gedaan. "Wanneer moet ik terug komen?"

"Als het tegen vijf uur loopt. Zorg dan dat je hier terug bent." Nu was het maar de vraag of ze wel klok kan kijken. Niet dat er klokken door het hele kasteel hingen. Enkel in de kapel was een toren met een klok. Maar men kon horen aan het aantal keer luiden van de bel hoe laat het is.

Ze kon wel een beetje klol lezen maar ze wist wel wanneer het 5 uur zou zijn, ze knikte en liep van zijn kamer vandaan richting de kamer van de dienstwerkers waar ze eerst had geslapen. Het schuldgevoel dat haar nog niet had verlaten. Hoopte ze dat hij niet te veel pijn zou krijgen.