Verlangen naar vrijheid

"Van wat ik weet, kunnen de meeste normale mensen dat ook niet. Je zult een ambacht moeten leren."

"Oke" Ze klonk wat overtuigender. Ze had genoeg van haar leven verpest..

"Ik denk ergens dat smid wel iets voor jou zou zijn, al weet ik niet of vrouwen voor zulk werk worden aangenomen. Maar dat zal je zelf moeten vragen en merken." Even kijkt Amaranth naar Laetitia, maar dan weer voor zich. De gang lijkt eindelijk op te houden, maar dan wel doodlopend.

"Dat zullen hun nooit accepteren.. Zijn de meeste niet gedoemd als huisvrouw?.."

"Van wat ik weet, van wat mij is bijgeleerd, zijn de keuzes voor de vrouw niet groot inderdaad. Vaak is het huisvrouw, dienstmeid, kindermeisje of hoer." Dat zijn niet echt de meest bemoedigende keuzes. "Hoewel een vrouw van een boer meestal op het land meehelpt, geloof ik," antwoordt Amaranth op de vraag.

"Smid lijkt me wel leuk, maar dan moeten de andere wel mee werken.. Die andere keuzes zou ik niet zo snel kiezen.. Zeker die hoer niet..."

Even lacht hij hartelijk zoals ze gewend van hem is.
"Nee, dat lijkt mij ook meer iets voor Leila om eerlijk te zijn. Maar eh.. Het loopt hier dood." Amaranth gebaard naar de muur voor hen.

Ze voelde aan de muren of er misschien iets van een uitgang was. op de plafond kon ze niet bij..

Amaranth ziet haar kijken en zonder waarschuwing tilt hij haar op, zodat ze kan voelen. Hoewel dit niet geweldig voor zijn rug voelt.

Schrok er een beetje van maar keek dan snel voor doorgang bij het plafond.. Ze vond er geen, misschien omdat ze te haastig bezig was.. Of omdat er echt geen zat.

Na niet al te lang moet Amaranth Laetitia toch echt weer neerzetten, het doet hem te veel zeer aan zijn rug.
"Niets dus hmn? Dit is slecht.. Heel slecht.. We kunnen er dus waarschijnlijk niet eens uit." De prins slaakt een diepe zucht en schopt wat achteloos tegen de zijmuur van de tunnel.

Dat klonk aardig hol ze probeerde het bij de andere kanten en daar was echt niks. Ze klopte toen zo hard mogelijk tegen de bovenkant van de zij muur maar die klink minder hol als de onderkant. Ze ging op haar knieën zitten, ze probeerde eerst te duwen maar zo lukte het niet. Met veel moeite kon ze de luik wel open trekken.

Even fronst Amaranth om wat Laetitia doet, maar dan begint hij haar te helpen. Er zijn immers dingen die je gewoon niet alleen moet doen.

"Als jij nou eerst gaat.." Het leek haar wel verstandiger het leuk open maken was moeilijk omdat je het gaatje niet zag zitten om hem goed open te krijgen maar het openhouden zou wel lukken, als de luik ineens dicht zou vallen op de rug van Amaranth dan zou hij enkel nogmeer pijn hebben..

"Ben je zeker?" Hij kijkt bezorgd naar Laetitia. Het beeld dat zij makkelijk zou kunnen worden verpletterd als dat luik op haar dichtvalt, spookt al een beetje door zijn hoofd.

"Ja ik weet het zeker" Glimlacht ze lichtjes. Zo zwaar was het luik ook niet zou wel wat schrammen kunnen veroorzaken maar plette nee.

"Goed dan.." De prins gaat haar voor door het luik. Het lijkt erop dat ze wederom in een lange gang terecht zullen komen, als het ze maar weg van het kasteel leidt en er niet weer terug naartoe.

Daar kwamen ze zelf dan wel achter, de luik was wel heel logisch om andere te mislijden. Als Amaranth erdoor was kroop ze er zelf onhandig door heen de luik kwam haar rug terecht wat een snee achter liet, kroop er daarna verder door met haar hand de luik een beetje open houden zover het kon, ze had een pijnlijk blik op haar gezicht..

Amaranth houdt nu de fakkel vast en licht haar wat bij. Als hij haar gezicht ziet, kijkt hij wat bezorgd.
"Wat is er?" vraagt hij, terwijl hij haar al een beetje onderzoekend bekijkt.

"Het luik kwam op me rug terecht, het doet wat zeer.."

Even slaakt hij een zucht. Om zoiets te voorkomen, wilde hij dus het luik dicht laten gaan.
"Laat eens zien, misschien is het ernstig."

"Zo'n ramp zal het niet zijn, ik overleef het wel." Ze wist dat ze zich dan een deel moest uitkleden en daar had ze niet zo'n zin in en zeker niet hier..

"Hmn, goed dan.." antwoordt de prins twijfelend, maar hij draait zich dan naar de gang toe en begint verder te lopen.
Dit zou nog wat gaan worden. Allebei gewond aan de rug en dus tot niet zoveel meer in staat. Hopelijk zouden alle tegenslagen snel stoppen.

Ze volgde hem toen verder de gang in..

Amaranth let er heel goed op, of de gang niet naar links afbuigt, want dat zou er dan meer op wijzen dat ze weer richting het kasteel gaan. Gelukkig lijkt dit niet het geval te zijn. Ze moeten enkel flink door blijven lopen, al begint hij zich toch al wel erg vermoeid te voelen.

Legt even een hand op zijn schouder. "Hou nog even vol.." Probeerde ze hem de moed in te praten..

"Ik probeer het.. Ik probeer het," mompelt hij vermoeid en blijft doorlopen. Het is onderhand meer in automatisme geworden dan dat hij nog echt bewust van het lopen is. Het enige wat hem goed bewust is, is dat zijn lichaam vermoeid is.

Ze hoopte snel een uitweg te vinden want als dit te lang duurde zou hij het niet meer trekken. En ze maakte zich echt zorgen om hem..

Dat, of ze zouden moeten rusten. Eventjes kijkt Amaranth om naar Laetitia.
"Kun je het nog volhouden?" vraagt hij bezorgd.

"Ik wel, maar jij. Ik denk dat het beter is als we rusten, ik wil niet dat je instort..."