Verlangen naar vrijheid

Even lijkt hij wat beledigd te kijken, maar het is inderdaad zo dat hij rust nodig heeft.
"Ja.. Misschien wel het beste." Gelijk zet hij zich neer.

Ze ging naast hem zitten, deed misschien toch ook wel goed voor haar. Maar hij was nu wel belangrijker dan zij..

Even kijkt Amaranth naar Laetitia opzij.
"Moe ook?" vraagt hij met een glimlach die vaak heel ontwapenend is. Hij is het type wat dingen vrij snel voor elkaar kan krijgen door enkel zijn blik.

Ze zag zijn blik toen ze terug keek naar hem. "Om heel eerlijk te zijn... Ja" Grijnst ze flauwtjes.

"Dan ben ik gelukkig niet de enige." Hij laat zijn hoofd iets naar achteren hangen tegen de muur aan. Het voelt niet lekker, maar toch blijft hij zo zitten.

"Misschien was iets voedzaams meenemen toch verstandig geweest.. " Ademde de licht in via haar neus en uit via haar mond. Het voelde wel goed even te rusten.

"Ja, sorry. Ik verwachtte in één nacht buiten te zijn en dan iets te kunnen kopen." Amaranth probeert ook weer op adem te komen. Hij is lange wandelingen totaal niet gewend. Wat dat betreft heeft hij totaal geen uithoudingsvermogen, ondanks al het geloop door het kasteel.

"Ik had het ook anders verwacht dan dit, is jou schuld niet.." Glimlachte ze lichtjes.

"Dat snap ik, maar toch. Konden die gekken van ontwerpers geen makkelijkere gangen verzinnen? Zoals in het kasteel, die zouden nog door een klein kind ondekt kunnen worden. Ik vond ze dan ook allemaal toen ik jonger was." Eventjes grijnst hij om de herinnering.

Dacht er zelf toen ook even aan, aan haar kindertijd al was ze zelf bijna 19. Dat waren tijden om niet te vergeten, zorgeloos als kind rond kunnen rennen en lol kunnen hebben met leeftijds genoten en natuurlijk met je ouders...

Voor Amaranth zijn de tijden eigenlijk nooit echt zorgeloos geweest. Dat beseft hij zich nu, maar het heeft hem gehard en voorbereid voor het echte leven. Het echte leven waaraan hij nu kan beginnen.

Zij was er dan ook veel minder op voorbereid, ze wist zich wel levende te houden. Maar op een manier dat eigenlijk verboden is, al wilde ze dat nu wel veranderen. Wist ze niet goed waar te beginnen.

Daarin heeft de prins dan een voordeel. Hij zou heel goed alleen kunnen overleven. Sowieso zou hij wel een ambacht kunnen en mogen leren, maar daarnaast heeft zijn opvoeding hem ook wel wat gegeven. Maar eerst uitrusten. Het liefst lang uitrusten. Dat zou echter niet kunnen, want die sukkels zitten hen nog altijd achterna. Nee, hij zou pas echt lang kunnen rusten als hij het rijk uit is.

"Zeg maar wanneer jij goed genoeg heb gerust.." Ze keek hem glimlachend aan.

"Ik ben van mening dat we niet te lang moeten rusten. Dan geven we onze voorsprong weg en het is denk ik slecht voor het lichaam. Je gaat je er enkel vermoeider door voelen. Thans, ik wel," antwoordt Amaranth en hij staat ook alweer op. Dadelijk zou hij nog in slaap vallen.

"Het is ook niet goed voor het lichaam nee en ik zou er ook enkel vermoeider van worden." Ook zij stond toen op...

"Laten we dan maar alweer gaan." De prins gebaart met de fakkel naar de gang. Hij begint alweer te lopen. Wel heeft hij vaag het idee dat de lucht minder muf wordt.

Of dat was omdat er frisse lucht mee gemengt werd of hun waren te lang in deze ruimte dat ze het niet meer goed roken. Late het de eerste zijn smeekte ze in gedacht..

Amaranth hoopt er ook vurig op.
Na nog wat uren lijkt te hebben gelopen, wordt het wat lichter in de tunnel. Er is zelfs een lichte wind te voelen.
"Voel je dat?" vraagt hij verwonderd en met onderdrukte euforie.

"En of ik het voel.." Dat voelde eerlijk op haar gezicht al was het niet veel, het voelde heerlijk.

De nachtelijke hemel lonkt naar hen. De tunnel is wellicht nog iets van honderd meter lang, maar het is al wel zichtbaar. Even snuift de prins de nieuwe lucht diep in.
"Ah, dat ruikt naar zoete vrijheid," zegt hij met een brede grijns op zijn gezicht. Hij klinkt als een klein kind wat op het punt staat om iets heel lekkers te krijgen.

Ze lachte dan ook zachtjes hem zo te horen.

"Wat?" vraagt Amaranth licht beschaamd als hij Laetitia zo hoort lachen. Even kijkt hij naar haar opzij. "Ben jij dan niet blij om weer vrij te zijn?"

"Tuurlijk wel, maar hoe je het zei klonk echt mooi"

"Gheh, misschien klonk het wel iets vreemd ja," beaamt Amaranth met een scheef lachje.
De laatste paar stappen lijken het zwaarst, maar dan staan ze toch echt buiten. Boven hen fonkelt een heldere sterrenhemel en voor hen ligt uitgestrekt grasveld met in de verte bebossing. Even kijkt de prins achter zich, om te zien hoe ver ze van het kasteel verwijderd zijn. Tot zijn opluchting is het kasteel enkel een grote dreigende silouette tegen de nachtlucht op vele honderden meters afstand.
"Ver weg genoeg om veilig te zijn van een belegering," mompelt Amaranth. Hij lijkt verder te glunderen en een warm en kriebelend gevoel lijkt hem dan ook niet te willen verlaten.

Het voelde goed weer buiten de muren te zijn. "Nou misschien een plekje zoeken om wat beter te rusten?.."

Even knikt de prins instemmend.
"Ja, maar niet hier zo in het grasveld onbeschermd. Ik denk dat we in de bossen daar" - hij wijst even naar de donkere bomen in de verte - "beter af zijn."

"Uhuh, ik denk dat we daar inderdaad beter af zijn"

Even kijkt Amaranth om zich heen en vervolgens dooft hij de fakkel door deze in de meule aarde te steken.
"Zo vallen we tenminste minder op." Zijn ogen moeten kort wennen aan het feit dat het ineens wat donkerder is geworden, maar met hernieuwde kracht loopt de prins zijn vrijheid tegemoet.

Het gaf moed om weer door te lopen nu hun uit hel ontsnapt waren, om het zo maar even te noemen. Hoe zal het kasteel reageren dat de prins en zijn dienstmeisje er vandoor zijn.