Verlangen naar vrijheid

Amaranth ziet het enkel als een aanvulling van de striemen en littekens die nog op zijn lichaam staan. En in zijn haast om Laetitia te beschermen is hij geheel zijn eigen wonden vergeten. Die in zijn arm en zij, waar de ridder hem toch had geraakt, prikken nu toch wel. Wanneer Laetitia de kamer uit is, legt Amaranth direct zijn boek weer weg en kleedt zich snel uit zijn bovenkleding.
De wond in zijn arm is een vrij ondiepe snede, maar wel lang. Deze zou ontsmetting nodig hebben en wellicht een verbandje. Het is die in zijn zij waar de prins, na goed bekijken in de spiegel, zich meer zorgen over maakt. De wond zit niet in de buurt van organen, maar het had weinig gescheeld of hij was een lapje vlees met huid kwijt. Nu zit het nog met wat vezels aan zijn lichaam vast. Hoe zou hij dat ooit kunnen laten verzorgen?
Amaranth hoopte maar dat de geneesheer van hun kasteel iets weet ervoor. Hij draait zich om en loopt met een van pijn vertrokken gezicht richting de deur van zijn vertrek om de geneesheer op te zoeken.

Ze ging op het bed zitten waar zij had geslapen de nacht ervoor. Keek even omzich heen of er iemand aanwezig was, Leila had het niet bepaald op haar om haar werk af te pakken om het maar zo te noemen. Ze wist ook niet of ze iets van plan zou zijn, maar al snel gingen haar gedachte weer naar de prins.

Met zijn hand stevig op de wond in zijn zij gedrukt, maakt Amaranth zijn weg naar de geneesheer. Onderweg wordt hij al snel vergezeld door een dienstmeid en een andere dienstmeid rent al vooruit om de geneesheer te waarschuwen. Zelfs een wachter komt naar zijn prins toe om hem te ondersteunen of eventueel te dragen, maar Amaranth wuift die hulp van de hand. Hij wilt zijn vader niet het genoegen gunnen dat hij na te zijn verwond, hulp nodig heeft van zijn vaders mannen.

Ze ging uiteindelijk maar liggen en staarde omhoog, tijd ging nu langzaam. Tenminste zo voelde het. Ze wilde dat het als snel tegen 5 was. Maar aan de andere kant om de konings gezicht weer te zien of zijn aanwezigheid te voelen zou naar zijn. Maar goed daar maakte zich het minst druk om, of toch niet?

Het is plots Leila die naast Laetitia haar bed komt staan en boos op haar neerkijkt.
"Wat doe jij hier lui mormel?" steekt ze van wal. "Waarom ben je niet bij de prins? Het halve kasteel heeft het er al over dat prins Amaranth zwaargewond naar de geneesheer is gestrompelt en dat zijn persoonlijke bediende er niet eens was!" Leila heeft haar handen in haar zij gezet om haar boosheid iets meer kracht te geven, maar of het ook effect heeft.

Ze ging staan "Omdat hij dat aan me gevraagt heeft daarom.." Ze ging niet zeggen dat als ze bleef grotere problemen kon veroorzaken. "Dus wil je zo vriendelijk zijn mij met rust te laten" Ze was niet bang voor Leila..

"Daar geloof ik niks van, want hij kon alle hulp zeker gebruiken." Leila vernauwt haar ogen wat. "Jij verschuilt je elke keer wel erg graag achter prins Amaranth. Elke keer gebruik je hem als je bescherming." Daar klinkt een lichte hint van jaloezie doorheen. "Je gebruikt hem zelfs zo dat niet jij, maar hij nu wordt gestraft naar wat ik heb gehoord!" Daar was een lichte teleurstelling, Leila had graag gezien dat Laetitia wat zou worden bijgeleerd door de koning. Maar er klinkt ook oprechte bezorgdheid over de prins er doorheen, maar bovenal woede. Woede jegens Laetitia, de indringer.

"Dat was niet mijn bedoeling!.. Ik zou worden gestraft voor mijn bezorgdheid over de prins tijdens zijn zwaardgevecht en hij kwam voor mij op! Deed hij dat ook niet bij jou Leila? jou een keer beschermen tegen over de koning? Dus zeur niet zo..." Er was schuldgevoel te horen in haar stem maar ook woede, vooral woede op het moment dat zij zo iets durfde te zeggen dat ze gebruik maakte van de prins.

Even kijkt Leila verbaasd.
'Hoe weet die kleine loeder dat?! Wie heeft haar dat verteld?' raast er door haar gedachten. Dan probeert ze weer haar minachting boven te halen.
"Wat dan nog? Als dat al zo zou zijn," draait ze feitelijk om de vraag heen. "Door mij is hij tenminste nooit in de problemen gekomen. Ik gaf hem juist rust en plezier. En weet je hoe? Door elke nacht zijn bed te verwarmen en zijn lichaam bij me te hebben." Met een veelzeggende blik kijkt Leila nu op Laetitia neer. Niemand zou zomaar haar prins kunnen afpakken! En zeker niet zo'n magere loeder. "Dus denk maar niet dat hij in jou iets ziet. Je bent nieuw, daarom krijg je iets bescherming, maar hem verder niet."

"Daar gaat je illusie weer he? Leila? Hij beschermd je een keer en gelijk denk jij dat hij iets in je ziet, jij die hem rust geeft? ik dacht het niet, ja ik ben nieuw en het doet er niet toe voor mij of de prins iets in me ziet of niet ik wil mijn werk goed doen en die laat ik niet misleiden door schein gevoelens van de prins..."

Als het kon, dan zou er stoom uit Leila haar oren komen.
"Schijngevoelens?! Schijngevoelens?! Jij bent het die de dingen verward!" Ze haalt met de vlakke hand uit naar Laetitia haar gezicht.

Haar gezicht bewoog licht mee met de klap op haar gezicht van Leila, even baalde ze haar vuist. Maar liet het toen weer ontspannen, ze moest verstandig zijn niet nogmeer problemen maken dan dat ze al had en draaide zich om, om verstandig weg te lopen..

"Ik ben nog niet klaar met jou!" Leila doet een greep naar Laetitia haar haren.

Siste even toen Leila aan haar haar trok. "Als je verstandig ben dan laat je los.." kilheid kwam even over haar stem.

"Wat wil je doen dan? Jij bent de nieuwe hier!" Leila begint nu echt uit te halen naar Laetitia.

Ze moest het geweld nog even laten en probeerde Leila van zich af te krijgen. "Wil je soms dat de prins echt in problemen komt?.."

"Oh rustig maar, kleine loeder. Met dit komt de prins heus niet in de problemen!" Er licht een valse grijns op Leila haar gezicht.

"Dan veranderd de boel" ze baalde haar vuisten en ze sloeg Leila in haar buik..

"Ah!" Dat had Leila niet verwacht. Ze krimpt wat ineen door de pijn en laat Laetitia los.

Ze zuchte "Goh, jullie laten zich wel misleiden met wat jullie zien niet waar?" Ze zag er dan niet zo sterk uit maar ze kon meer dat ze liet blijken.

Met een verwoede kreet geeft Leila een mep terug.
"Wat ik zie is een vuile indringer! En dat is geen misleiding!" spreekt ze vol walging. Maar hoe komt het dat, dat meisje zo sterk is? Ja, als dienstmeid heb je soms zwaar werk waardoor je spieren krijgt, maar zoveel?

Het deed dan wel zeer wanneer ze een klap kreeg maar liet zich niet tegen houden. Greep toen bij haar keel "Hou op! nu ben ik nog vriendelijk, je bent gewoon jaloers omdat ik nieuw ben en voor de prins mag werken dus houd je kop.." Ze begon wat groffer te worden.

"Jij wilt hem gewoon van mij afpakken!" gilt ze en wilt weer uithalen naar Laetitia.
Op dat moment gaat de deur open van de slaapvertrekken en Germiene stapt de kamer binnen direct gevolgd door Amaranth.

Ze liet haar toen los "Hij is van niemand, niet van jou, niet van mij.. Ik kan dus niks afpakken wanneer iets of iemand niet van jou is. En het is egoistisch mensen op te eisen terwijl hij een vele hogere rank heeft als jou..." Ze stapte bij Leila weg..

Voordat Germiene kan spreken, spreekt Amaranth.
"Wat is hier aan de hand?" vraagt hij verward en kalm, hoewel een beginnende boosheid te horen valt.

Haar wang was rood door de klap in haar gezicht van Leila, ze boog voor de prins even "Leila sloeg me en wilde me niet met rust laten, ze is woest over dat ik uw persoonlijke dientmeisje ben en niet meer zij en ze kan het helemaal niet uitstaan omdat ik nieuw ben."

Amaranth slaakt een diepe vermoeide zucht. Hij wendt zich tot Germiene.
"Kan jij dit even afhandelen? Ik moet naar mijn vader voor mijn straf. Het is bijna tijd." Hij wilt dan al weglopen.

Toen kwam er even een schuldige blik op haar gezich te rusten als hij naar zijn straf moest, wat wilde zeggen dat het misschien rond half 5 was. Germiene keek de twee aan. "Vind dit nog een keer plaats dames dan moet ik er voor zorgen dat ook jullie gestraft worden. Dit kan gewoon niet, Leila ik wil dat je ophoud zo jaloers te zijn en Laetitia ik wil wat jij deed al helemaal niet meer zien, begrijpen jullie dat?.." Laetitia keek Gemiene aan "Ja mevrouw.." Laetitia keek toen naar Leila "Mijn excuses voor mijn wreedheid" Al zou Leila kunnen zien dat ze er niks van meende...

"Ja, het spijt mij ook.. trut," sist ze er nog achteraan, waarna Leila maar eens vertrekt om verder te gaan aan haar nieuwe taken.
Amaranth is al de gang op gelopen en met een zwaar gevoel slentert hij richting het vertrek waar zijn vader hem verwacht.

Ze keek om zich heen ze wist niet precies hoe laat het was. Over aantal minuten zou ze maar richting de eetzaal gaan, het zat haar niet lekker. Maar ze moest nog even volhouden als het de juiste gang was dan zou ze de prins niet meer voor moeilijkheden kunnen zorgen. Nog even...