Verlangen naar vrijheid

Zijn moeder zou enerzijds hart gebroken zijn, maar ergens ook blij en opgelucht te weten dat haar zoon dan eindelijk vrij is.
Zijn vader zou furieus zijn en heel het rijk laten afzoeken naar hen.
En Leila... Leila zou stik jaloers zijn. Wellicht dat ze zal proberen om ook te ontsnappen om hem te vinden, of ze zoekt een nieuw slachtoffer om bij te slijmen.
Maar Amaranth zelf kan niets anders dan dol zijn van vreugde. Het is hem gelukt. Na al die tijd is het hem gelukt. Dankzij Laetitia.

Eenmaal in het bos zocht ze een goed plekje om te zitten, niet te vies en niet te hard. Ze zou eigenlijk Leila's kop wel eens willen zien. Toen ze weer dacht aan het moment dat ze Leila bij der keel greep was het misschien maar goed dat Gemiene en Amaranth binnen kwam. Het had uit de hand kunnen lopen....

Daar is Amaranth zich ook wel goed van bewust, maar daar gaat hij niet meer over nadenken. Al dat ligt feitelijk in het verleden nu. Het is tijd voor een nieuwe start.
Ook de prins zoekt een redelijk gerieflijk plekje uit om op te zitten, een beetje onder een boom om beschermd te zijn tegen de regen, mocht het gaan regenen in de verloop van de nacht. Weer glijdt zijn blik even naar Laetitia en hij schenkt haar een warme glimlach.
"Morgen kunnen we het beste een dier jagen, opeten en de pels gebruiken om ons mee warm te houden voor een volgende nacht. Afhankelijk van hoe ver we morgen vorderen na ons maal."

De warme glimlach die hij haar gaf, gaf haar dan ook een warm gevoel van binnen. "Dat klinkt goed." Ging uit gezelligheid bij de prins zitten. Ze legde haar boog en pijlenkoker neer..

Hij denkt er niet veel van en leunt wat naar achteren tegen de stam van de boom aan. Na nog een beetje naar de bomen te hebben gestaard, beginnen zijn ogen dicht te vallen.

Ze keek even naar de prins die indommelde. Besloot dan zelf ook maar haar ogen toe te doen..

- De Volgende Ochtend -

Zwakke stralen zonlicht en het geluid van tjirpende vogels wekken Amaranth zachtjes. Hij opent zijn ogen flauw en wordt zich weer meer bewust van zijn omgeving en zichzelf. Hierbij dringt een zeurende pijn tot hem door. Daarbij ook nog eens een gevoel van ongelovelijke stijfheid. Voorzichtig probeert de prins zich een keer uit te rekken, omdat hij nog iets voelt, maar dat kan hij niet precies plaatsen.

Ze was in haar slaap perongelijk tegen Amaranth gaan leunen. Was natuurlijk niet haar bedoeling maar toch..

Zo voorzichtig mogelijk probeert de prins zijn arm weg te halen, maar hierdoor zakt ze al helemaal op hem weg.

Daar schrok ze anders behoorlijk wakker van..

Amaranth kijkt ook iets geschrokken naar Laetitia, die nu met haar bovenlichaam op zijn bovenbenen ligt.
"Sorry, ik wilde me enkel even uitrekken en jij leunde nogal tegen mijn arm aan," verontschuldigt hij zich.

Ze ging toen maar recht zitten "Leunde ik tegen je aan? S-sorry daarvoor..."

"Dat geeft niet." Eventjes glimlacht de prins. "Ik ben enkel wat stijf van het zo slapen."
Nu Laetitia van zijn schoot is, kan hij opstaan en zich beter uitrekken. Zo nu en dan is er wat gekraak te horen.

Als ze wat anders ging zitten voelde ze dat haar been sliep, damn dat is een vervelend gevoel. Ze hoorde zijn botten kraken, leek haar anders ook niet fijn..

Het kraken op zich geeft wel een prettig gevoel, want zo schiet alles tenminste weer op zijn plek en los. Enkel voor zijn nog wat gestriemde huid voelt het niet zo prettig. Dat is echter iets wat wel te negeren valt.

Als haar been weer wakker was stond ze op en strekte zich uit, maar zodra ze haar rug een keer boog deed dat aardig zeer.

Amaranth kijkt even naar Laetitia en ziet haar gezicht betrekken.
"Laat me nu wel even kijken naar je rug? Misschien moet het verbonden en ontsmet worden, anders dan gaat het ontsteken," zegt hij bezorgd.

"Oke" Met wat moeite maakte ze haar de bovenste gedeelte los en draaide alvast met haar rug naar hem toe, wanneer ze het voor gedeelte laat zakken bedekte ze haar borsten met haar armen..

Hij bekijkt haar rug en trekt een bedenkelijke frons bij de kras over haar rug die ze duidelijk van dat luik heeft.
"Een lelijke kras. Daar moet wat aan gedaan worden," zegt hij met zorgelijke stem.

"Maar wat wil je er aan doen?.."

"Ik heb wel iets verband bij me, maar we moeten dan nog iets hebben om de wond eerst mee te ontsmetten." Zachtjes streelt hij over de huid er omheen om te zien hoe gevoelig het is. Dat kan namelijk al iets bepalen of er een infectie broeit of niet.

Het irriteerde een beet de huid erom heen, ze was natuurlijk koppig om er niks aan te laten doen toen hij voor het eerst vroeg..

Amaranth probeert driftig na te denken of iets wat kan ontsmetten. Ja, uitgekookte urine, maar het beeld wat dat nu bij hem oproept is nogal walgelijk dat hij daar liever vanaf ziet. Er moet nog iets zijn. Bepaalde kruiden ofzo. Maar vindt maar eens zo op puur geluk de juiste kruiden. Hij weet namelijk wel wat nodig te hebben, maar niet waar het te vinden valt.
"Ik denk dat ik voorlopig enkel een verband kan aanleggen. Voor goede ontsmetting heb ik niet de juiste spullen bij elkaar."

"Dat is goed.." Ze begreep het wel en zo veel erger dan dit kon het toch niet worden, daar was ze van overtuigt..

Dat hangt er vanaf wat haar geeft geschaafd zo. Het hout of het ijzer. Bij het ijzer zou het nog wel eens serieus kunnen worden, bij het hout was er enkel kans op koudvuur. Dat is natuurlijk ook wel erg, maar dat valt tenminste nog weg te snijden zodat de rest van het lichaam niet wordt besmet.
In de hoop dat er verder niets is, pakt Amaranth het verbanden en begint het om haar heen te wikkelen. Hiervoor moet hij echter wel voorlangs met zijn armen en raakt haar daar ook puur per ongeluk aan. Natuurlijk doet hij zijn best om haar borsten te vermijden.

Ze schrok er niet echt van wanneer hij haar perongelijk aanraakte, al kleurde ze aardig rood. Het was wat fris zo, maar van binnen kreeg ze iets van een warm gevoel...

Dan knoopt hij het verband goed vast.
"Zo, dat moet wel even blijven zitten. Zodra we water vinden, wil ik wel proberen of ik je wond daarmee een beetje kan uitspoelen. Voor nu moeten we jagen om een ontbijt binnen te krijgen."

"Dankje" Ze deed haar boven kledij weer goed aan en maakte het weer vast. Draaide zich toen om. "Ik heb best wel trek ja.."

"Je zult het eerst zelf moeten vangen," zegt Amaranth met een grijns en werpt Laetitia haar boog toe. Hij had de boog opgeraapt toen zij haar kleding stond te doen.

Vangt haar boog "Geen probleem, ik ben met een uur terug. Dit bos ziet er voedzaam uit voor veel dieren dus ik denk dat ik snel iets heb gevangen" Zei ze met een grijnsje.