Verlangen naar vrijheid

Compleet in zijn outfit, loopt hij naar zijn dressoir toe en gaat op het krukje zitten om zijn haren te laten borstelen.
"Waar kom je eigenlijk vandaan, Laetitia?" vraagt hij na de eerste haal van de borstel door zijn lange blonde haren.

Borstelde rustig zijn haren. "Ik kom uit het dorpje Ulianth" Zei ze op een rustige toon. Waar ze alles had opgebouwd en waar alles was verwoest, er was niks meer over van dat dorpje, hoe het er nu voor stond wist ze niet.

"Waarom ben je daar weg gegaan?" vraagt hij met normale interesse. De naam van het dorpje zegt hem niets. Of wel? Hij peinst er kort over of hij zijn vader er niet ooit over heeft gehoord met zijn generaals.

"Op mijn 16de verjaardag heeft een leger het dorp overvallen, vele gevangen genomen waaronder mijn ouders. En... uiteindelijk afgeslacht.." Er was pijn in haar stem te horen, het was immers pas 2 jaar geleden, alhoewel het bijna 3 jaar geleden was.

Amaranth zijn gezicht betrekt lichtjes, net niet genoeg om op te vallen. Hij hoopt maar dat zijn vader dat niet op zijn geweten heeft.
"Dat is spijtig om te horen. Mijn medeleven." Vlak nadat hij dat gezegd heeft, beseft hij dat het meisje wellicht niets wilt weten van zijn medeleven. Hij kan haar er immers niet echt mee helpen. Gebeurd is gebeurd. "Weet je waarom het is gebeurd?" vraagt hij met enige voorzichtigheid.

"Wist ik het maar, het dorpje was arm we hadden niks voor ze van waarde. Dus de reden is voor mij niet te vinden"

"Misschien was het een politieke reden?" Amaranth mompelt de beredenatie meer voor zichzelf, dan dat hij het als vraag stelt aan Laetitia.

"Geen enkele reden, is een goede reden om te doden... Zeker niet zoveel voor niks..." Ze klonk erg overtuigd bij haar mening, voor haar was het zelfs een feit.

Even kijkt hij naar haar op, terwijl hij met linten zijn haar op de propere manier vastmaakt.
"Ik zei ook niet dat het een goede reden is. Ik vroeg mij enkel af welke reden het wel zou kunnen hebben."

"Het spijt me, u heeft gelijk" Ze liet zich ook iets te veel mee slepen met haar levens verhaal, of hoe je het wilde noemen.

Beheerst staat Amaranth op en keert zich naar Laetitia toe. Hij kijkt haar recht in haar ogen aan.
"Het is al goed. Ik kan begrijpen dat het rot voor je moet zijn om eraan herinnerd te worden. Ik had er misschien beter niet naar kunnen vragen."

Ze keek terug, recht in zijn ogen. "Ik neem het u niet kwalijk, u had het niet kunnen weten"

Hij knikt kort.
"Laten we dan maar gaan. Nu komt de grootste est van allemaal. Mijn moeder kunnen foppen." Hij zucht even alsof dat moelijk gaat worden.

Ze wist daarom ook niet of ze die zucht wel zo leuk zou gaan vinden, maar goed. Ze konden enkel van het beste hopen. "Laten we dan inderdaad maar gaan?"

Die zucht is zeker geen goede voorbode. Hij gaat haar voor zijn vertrekken uit en loopt vervolgens met een stevige pas door naa één van de vele trappen. Deze volgt Amaranth naar beneden, een gangetje in en slaat dan rechtsaf waardoor hij in een grotere hal komt. Deze hal bevat meerdere deuren. Hij loopt naar een bepaalde deur toe en wacht totdat Laetitia deze voor hem opent.

Ze gaat hem dan voor en opend de deur voor hem, opnieuw had ze alles in haar hoofd opgenomen en zou het nog redelijk weten deze weg.

Amaranth stapt dat onder aankondiging van de deurwachter, die aan de andere kant van de deur staat, de eetzaal binnen. Kort kijken zijn ouders op. Zijn vader begroet hem met een stijve knik van het hoofd en zijn moeder wacht tot hij bij de tafel is, zodat ze hem een liefdevolle knuffel kan geven. Het valt echter van Amaranth zijn gezicht af te lezen dat hij dit niks vindt.
Hij hoopt maar dat Laetitia mee blijft lopen en zometeen schuinachter zijn stoel zal blijven staan, als hij zit. Zijn moeder zou anders wel commentaar hebben en zijn vader zeker. Rustig neemt hij plaats.

In het begin een beetje twijfel achtig liep ze naar zijn stoel en bleef er achter staan. Haar handen rilde een beetje, ze was in de zelfde kamer als de koning en koningin al wist ze hun namen niet, het maakte haar een beetje nerveus.

Hun namen zou ze ook nooit leren kennen. Amaranth zijn moeder, de koningin, werpt even een blik op Laetitia en haar wenkbrauwen duiken diep naar een frons.
"Amaranth, waar is Leila? En wie is dit? Ik ken haar gezicht niet," spreekt ze peinzend. Kort slikt Amaranth wat ongemakkelijk en probeert zijn ongemak te verbloemen door een slok water te nemen. Met een zo neutraal mogelijk gezicht kijkt hij vervolgens weer naar zijn moeder.
"Ik werd Leila wat zat. Ze maakt zich vreemde illusies. Dit is Laetitia. Ze vertelde mij dat ze nieuw was, aangenomen door Germiene. Dus het kan inderdaad zijn dat u haar nog niet kent van gezicht," antwoordt hij.
"Laetitia hmn?" herhaalt de koningin even. "Een mooie naam. Ze zal hier wel passen ja, maar toch zal ik Germiene zo even spreken. Zij zou beter moeten weten dan het mij niet melden van nieuwe aanwinsten."
"Ik weet zeker dat ze het per ongeluk is vergeten, moeder. U weet dat Germiene druk is en velen onder haar heeft staan."
"Daar heb je een punt," beaamt ze. Toch blijft ze nog een poosje bedenkelijk naar Laetitia zitten kijken.

Ze slikte een keertje, de blik van de koningin kon ze haast voelen. Ze keek de koningin niet aan, ze wist wel dat het niet passend zou zijn. Tenminste dat dacht ze. Nu hoopte ze dat ze goed over na dacht.

Terugstaren zou worden gezien als een daad van uiterste onbeleefdheid. Dus gelukkig voor haar kijkt ze niet terug. Aankijken was enkel gepast als dat zo specifiek werd ge-eist of gevraagd. Bij het terugspreken is het zelfs zo dat de bediende de hogere in rang niet in de ogen mag aankijken, maar naar bijvoorbeeld de mond moet kijken.
"Een nieuwe, hmn?" vraagt Amaranth zijn vader ineens. "Is ze dan wel proper getraind? Is ze gehoorzaam? Doet ze alles wat haar verteld wordt en blijft ze dan alsnog met twee woorden spreken?" Het vragenvuur is feitelijk voor niemand bedoeld. Zo doet zijn vader vaker, weet Amaranth. Ook weet hij iets anders van zijn vader en hij hoopt Laetitia ervoor te kunnen behoeden.

Is ze dan wel proper getraind? Nee, absoluut niet Is ze gehoorzaam? Tot nu toe wel Doet ze alles wat haar verteld wordt Ook tot nu toe wel en blijft ze dan alsnog met twee woorden spreken? Dat had ze nog nooit gedaan?!.. Dit kon nog wel eens een ramp voor haar worden?

Amaranth is zich daar volledig bewust van en hij weet ook vaders manier om ervoor te zorgen dat al die dingen wel zullen gebeuren, mocht zij het dus nog niet doen. Kort kijkt hij schuinachter zich naar Laetitia. Hij hoopt maar dat ze zichzelf niet verraad.

Ze probeerde haar houding neutraal te houden, al werd het gloeiend heet onder haar voeten. Wat moest ze doen?! Ze mist alles wat ze nodig heeft, echt alles.

Voor haar welzijn werkt Amaranth zijn ontbijt maar wat sneller naar binnen. Dan kan hij zogenaamd eerder aan de slag met zijn lessen voor vadaag.
"Mag ik van tafel verexcuseerd worden?" vraagt hij beleefd als hij redelijk wat op heeft. Zijn vader werpt hem een bedenkelijke blik toe.
"Vanwaar de haast ineens?"
"Ik heb gisteren mijn lessen nogal laten verslonzen. Dat wil ik graag inhalen," liegt hij.
"Exellent! Prima gedachten, mijn zoon. Je mag van tafel." Ineens lijkt de koning een andere man en wuift Amaranth weg.

Stapte een aantal stappen van de stoel vandaan en liep voorzichtig naar de deur om de deur weer open te houden, hopelijk deed ze daar goed aan.

Dat doet ze zeker en daarom probeert Amaranth haar ook gerust te stellen met een vriendelijke blik en een kort knikje. Hij stapt de deur door om iets verderop te blijven staan. Hij zou eerst Germiene moeten ompraten en vervolgens het laten lijken alsof hij druk bezig is met zijn lessen inhalen. Dat zou nog een redelijke klus worden.

Het stelde haar inderdaad een deel gerust, Ze hoopte niet dat zijn ouder hem zouden betrappen op deze ontsnappings operatie...

"Volg mij. We moeten eerst Germiene ompraten," zegt hij haar zacht en zet een vlotte tred in.

Ze volgde zijn pas, maar hield de nodige afstand. Nu ze uit de kamer was voelde ze de rust zachtjes weer terug komen.