Verlangen naar vrijheid

"Ik zal het onthouden. Eerst alleen nog een fakkel zien te versieren, dan zien we daar beneden tenminste wat." Amaranth draait zich om en loopt in looppas van het luik weg. De eerste goede fakkel zou binnen in de hal zijn. Het gevaar van die fakkel is echter ook dat hij gezien zou kunnen worden als hij terugloopt naar het luik. Tijdens het lopen, begint hij dus te twijfelen over het nemen van een fakkel of niet.

Ze wachte dan geduldig op de prins, geen idee wat hij nu precies wilde hebben of doen..

Amaranth wilt gewoon licht hebben voor als zij in het donker daar lopen. Erg veel zin om te struikelen in het donker heeft hij namelijk niet. Daarom besluit hij om toch maar wel een fakke mee te nemen.
Het duurt even voordat de prins de gehele tuin door is en weer bij de deuren van het kasteel staat. Op zijn hoede gluurt hij eerst naar binnen en luistert gespannen met ingehouden adem of er iemand aankomt. Hij hoort niemand en grijpt zijn kans om naar binnen te glippen en een fakkel te zoeken.
Wanneer Amaranth er een heeft gevonden, loopt hij er zo snel mogelijk, zonder dat de vlam dreigt te doven, weer naar buiten. Vanaf daar is het voor hem enkel hopen dat niemand hem zal zien.

Het zou dan ook verstandig zijn als hij de fakkel aan haar gaf zodat ze iets verder de gang in kon lopen waardoor het licht werg gebroken..

Dat zou moeilijk gaan, gezien hij eerst weer die hele tuin door moet..

Tot die tijd wachte ze maar rustig af, als hij weer bij de luik stond, stond ze klaar om de fakkel over te nemen..

Net wanneer Amaranth haar de fakkel aanreikt hoort hij twee stemmen.
"Hey, wat is dat licht daar?"
"Is dat een persoon?"
"Laten we gaan kijken!"
"Halt daar!" Wordt er al geroepen. Dit hard genoeg om anderen ook te alarmeren.
Met een ruk kijkt de prins op naar waar de eerste stemmen vandaan kwamen. Waar zou de rest vandaan komen? Hij kijkt vluchtig om zich heen.

"Schiet op Amaranth" Ze liep haastig verder de gang in zodat het licht minder zichtbaar was.

Hij kijkt Laetitia na. Er is duidelijk te zien dat hij nu begint te twijfelen, waarom weet Amaranth zelf niet eens goed. Hij komt pas in beweging als een pijl naast hem in de grond trilt. Direct pakt hij het luik beet en trekt het met zich mee, terwijl hij gewoon het gat in springt, zonder op de trap te letten.
De klap waarmee het luik boven Amaranth en Laetitia sluit, alarmeert pas echt de wacht.

"Rennen!... " Het vervelenste wat nu zou zijn is als het niet de goede gang was geweest, dan waren hun echt de lul.

Dat ze moeten rennen was Amaranth ook al wel duidelijk ja. Enkel komt hij wat slecht terecht op de trap door zijn sprong en gaat vrijwel direct onderuit op de gammele trap. Deze kraakt en kreunt onder het gewicht van de prins zijn val.

Ze ging naar hem terug en hielp hem overeind..

Met een van pijn vertrokken gezicht neemt Amaranth haar hand aan en laat zich overeind helpen.
"Hopelijk vinden zij die ring niet zo snel en hebben zij net zo'n moeite met het luik openen als ons. Mijn val bracht me trouwens wel op een klein ideetje. Het is niet veel, maar houdt hen hopelijk wel even op." De prins draait zich weer naar de trap toe, hij trekt zijn zwaard en begint de trap kapot te houwen.

"Als hun met meerdere zijn en dan gehaast gaat het zeker wat tijd winnen.." Vond het wel een goed idee..

Na een paar houwen, zakt de trap van ellende in elkaar. Even grijnst Amaranth tevreden.
"Mooi, laten we gaan." Hij gebaart Laetitia naar de lange donkere tunnel. "En voordat ik het vergeet.." Even rommelt hij wat onder zijn mantel, maar reikt haar dan haar boog aan, gewikkelt in het stukje stof van haar oude jurk.

Door de dansende vlammen kon je zien dat ze erg blij was haar boog terug te hebben. "Dankje" haalde deze uit het stof en de pijlenkoker deed ze over haar schouder en rug. Versnelde haar pas door de gang..

Amaranth probeert zo goed mogelijk te volgen in net zulk snelle tempo. Echter hebben de val en het kapot houwen van de trap zo zijn tol ge-eist van zijn rug. Deze doet echt zeer en belemmert de prins in het snel lopen.

Ze keek om naar de prins. En liep terug naar hem en liep op zijn tempo. "Als we gepakt worden, dan wel samen.."

"Wie is er nu idioot bezig?" vraagt hij met een lichte grijns.

"Dan ben ik maar idioot bezig, je hebt zoveel voor mij gedaan. Dit is het minste wat ik voor jou kan doen..."

"Dat zoveel valt ook wel mee. Ik neem aan dat anderen hetzelfde zouden hebben gedaan." Amaranth haalt zijn schouders wat op, omdat hij het niet zo bijzonder vindt.

"Nou en.... Als jij het mee vind vallen, is dat niet mijn probleem prinsje.. Voor mij is het wel veel wat je hebt gedaan voor me. Mijn rank lag veel lager dan de jouwe en toch hielp je me.. Dat komt vast niet vaak voor.."

"Wat maakt het nou uit wat je afkomst is? We zijn allemaal gewoon mens. Het verschil is enkel financieel." Weer haalt Amaranth zijn schouders op. "En ik kan wel merken dat onze overeenkomst zo ongeveer beëindigd is, want je praat al gelijk een stuk onbeleefder." Even glimlacht de prins er wel om.

"Ik heb wel even gemist een beetje brutaal te zijn" Grijnst ze lichtjes. "Maar dat maakt het niet anders dat ik om je bent gaan geven.." Gaf ze ditmaal eerlijk toe.

'Om je ben gaan geven,' herhaalt Amaranth even voor zichzelf in gedachten. Wat zou ze daarmee bedoelen?
"Hmn.. En hoe bedoel je dat precies? Zoals een moeder geeft om haar kind? Of zoals een maat om een vriend? Of bedoel je het nog anders?" Hij vraagt het nieuwsgierig met een kleine hint van onzekerheid in zijn stem. Als Laetitia het andere zou bedoelen, dan zou de prins totaal niet weten wat ermee aan te moeten.

Kleurde rood, alsof ze zo zou toegeven dat het misschien een beetje het laatste is. "Z-zoals een maat om een vriend natuurlijk" Al klonk ze niet zo overtuigend...

Het rood kleuren valt Amaranth nauwelijks op. Hij moet immers meer voor zich kijken om niet te struikelen en daarbij; de rode gloed van de fakkel die op hun gezichten schijnt, maakt het wat moeilijker om iets te onderscheiden.
"Oh, oké." De prins lijkt iets opgelucht.

Ze keek even achter zich om te kijken of ze iets kon oppikken qua geluid van het luik. Waren hun echt zo idioot?

Wellicht zouden zij inderdaad heel idioot zijn, thans, Amaranth heeft ze nooit echt de helderste mensen gevonden. Maar daarin kan hij zich ook vergissen. Wat als ze juist aan de andere kant, waar zij eruit moeten, zouden wachten? Dat zou een ramp zijn!
"Ik vraag me af hoelang deze gang is. Dadelijk moeten we nog overnachten in deze gang, terwijl we eigenlijk geen tijd mogen verliezen. Dadelijk staan ze bij de enige weg eruit te wachten."

"Ik weet het eigenlijk niet, ik hoop niet te lang. Maar het zou riskant zijn om de gang te kort te maken wanneer ze het kasteel zou willen innemen. Dus het kan aardig lang zijn.."